Tuesday, 30 September 2014

Togo en Benin in vogelvlucht



In Accra ,tussen de villawijk en het spoor loopt een straat met allemaal restaurantjes. De hoofdmaaltijd is de lunch en we gaan er regelmatig eten. De warme maaltijd kost ergens tussen de tachtig cent en twee euro en bestaat vaak uit een soep met maniok of uit een klein stukje vlees of vis, een pinda of soort spinaziesausje aangevuld met gestampte maniok of mais (fufu of kenké).In Ghana is het drinkwater gesubsidieerd en wordt verkocht in plastic zakjes voor tweeënhalve  eurocent per zakje. Helaas wordende lege zakjes massaal op straat achtergelaten. Veel van de kleine bedrijfjes worden gerund door vrouwen en de vrouwen maken op ons een zelfverzekerde indruk. Het is mooi om te zien hoe de afgedankte spullen uit Europa een tweede leven hebben hier in Afrika. We zien de oude, opgeknapte Singer naaimachines en op de markt is een levendige handel in onze oude kleding, verwassen knuffels, speelgoed en fietsjes.
Bij één van de buren wordt de watertank gevuld en de cassettes van het toilet geleegd en uitgezwaaid door de beveiligers van de straat rijden we stad uit op weg naar de grens met Togo. We volgen een route langs een enorme lagune in het binnenland en de zee en vinden in het vissersdorp ‘Keeta’ een mooie kampeerplek, direct naast de resten van een Deense Fort  en het strand. We willen de voetbalwedstrijd tussen Ghana en Duitsland zien en gaan in het pikdonker (geen electriciteit in het dorp) op zoek naar een televisie. Geen bar te vinden en we  lopen nu maar op het geluid af en stuiten op een huis met een soort binnenplaats én een tv. De bewoners roepen dat we mogen kijken en vijf minuten later zitten we, buiten op een bankje en met een handjevol anderen naar de wedstrijd te kijken. Maar op het moment dat het tweede Ghanese doelpunt  valt staat er al een hele groep  gillende, springende mannen, vrouwen en kinderen…natuurlijk…..wij zijn voor Ghana.
Van Keeta naar Lomé, de hoofdstad van Togo, is maar een klein stukje rijden. We kamperen er een paar dagen op het hotel/campingterrein van Alice, een krasse 75 jarige Zwitserse dame. Ze woont al bijna veertig jaar in Togo. Alweer moeten we achter een visum aan….voor Congo/Brazaville en Gabon. De ambassade (een prachtige villa) van Gabon ligt in een keurige wijk en de procedure is strikt. Peter mag vanwege de korte broek niet mee naar binnen. Hij vult buiten de papieren in die ik vervolgens ophaal en binnen inlever. Een dag later en precies om drie uur kunnen de paspoorten worden opgehaald. We gaan direct op zoek naar de ambassade van Congo. Aan een onverharde weg vol gaten en kuilen moet dan ergens de ambassade zijn….niets met een vlag te zien. We zien voor een huis een vrouw met een tas vol boodschappen staan en vragen het haar….oh..ja het is hier hoor….ik zal even de deur opendoen…tja we zijn eigenlijk gesloten maar ik help jullie wel even. En onder een gezellig gesprekje aan de keukentafel worden de visums in de paspoorten geplakt en gestempeld…wat een verschil met Gabon.
Het is maar vijftig kilometer, over goed asfalt, rijden van Lomé naar de grens met Benin.  Op de michelinkaart staat de weg van zuid naar noord aangegeven als hoofdweg en geasfalteerd. De weg is een verschrikking….ooit asfalt …nu gatenkaas. We hobbelen met vijftien kilometer per uur voort. De weg loopt vlak langs de dorpen en de huizen en er wordt aan de weg  van alles verkocht. Vooral illegale Nigeriaanse benzine maar ook fruit en groenten, allemaal onder een dikke laag rode stof.
We zijn maar één nacht in Benin en kamperen op het terrein van een grote openbare school. De nog aanwezige scholieren krijgen een ‘rondleiding’ in de vrachtwagen.
Togo en Benin, we waren er dertig jaar geleden ook….er lijkt weinig veranderd, behalve de weg in Benin…..die is een stuk slechter geworden.
  

Read More

Molybdenite



Šis bija brauciens, kurš tika ilgi gaidīts un aprunāts. Smēlušies iespaidus no OverlandJeep pagājušogad, nolēmām, ka mums šogad noteikti jaapmeklē šī unikālā vieta. Augusta beigās viss sakārtojās un devāmies ceļā.

Molybdenite ir kalna virsotne, kas atrodās diezgan unikālā vietā, tādā kā kalnu masīva vidū un slejās apmēram 2.5km virs jūra līmeņa. Brauciena pirmais posms ir ap 250km pa asfaltu, kam seko vairāki desmiti kilometru pa grants ceļu, kas beigās pārvēršās par deaktivizētu desmitiem kilometru garu raktuvju ceļu, kur arī visa jautrība sākās.

Lai nokļūtu pareizajā upes pusē, no kur sākās pirmais grants/zemes ceļa posms, jāpārceļas ar prāmi, kurš par laimi mums ir bezmaksas un rindu arī nav. :)

Pa ceļam braucot tiek pamanīts lācis. Un, protams, pieņemts lēmums to pavērot. Lācim mēs neinteresējam, toties uzkāpt kokā viņam likās vilinoša ideja. :)

Papētījuši lāci dodamies tālāk. Laiciņš tīri neko, daba lutina ar skaistiem skatiem un pēc stundas vai mazliet vairāk arī nokļūstam pie pirmā servisa ceļa Texas Creek FSR.

Pirmais posms pa Texas Creek FSR tīri neko, līdz brīdim, ka pagriežamies uz Molybdenite Main FSR, un tur arī visa jautrība sākās. Ceļs ir pastāvs un akmeņains, sāku atcerēties draugu vārdus par to, ka pazeminātie ātrumi braucot šajā kalnā ir ļoti laba lieta. Nevar noliegt tomēr Astro turās godam.
Šeit jāpiebilst, ka izlemjam doties vispirms uz Molybdenite ezeru nevis kalna virsotni. Kā izrādās brauciens uz ezeru ir daudz sarežģītāks nekā uz virsotni (to mēs, protams, iepriekš nezinājām), jo patstāvīgi sanāk braukt leņķī un tad vēl jāšķerso kāds kalnu avots… Skatoties ārā pa vadītāja logu arī paverās lielisks skats uz krauju, par kuru noripot lejā negribētos… Asas sajūtas mums. :)

Tikuši līdz ezeram izbaudam lielisko skatu un nomierinam satrauktos nervus. Neskatoties uz to, ka sākotnēji laiks ir diezgan drūms un nedaudz arī palīst, tas liekas, ka mainās diezgan strauji uz labo pusi. Reizēm ir labi, ka esi kalnos – ja nepatīk laikapstākļi var pagaidīt 30 min un tie būs citādāki…
Pēc nelielas atpūtas un kopējās apspriedes nolemjam doties atpakaļ pa jautro ceļu un uz kalna virsotni, jo nav skaidrs vai laiks nākošajā dienā būs saulains vai lietains.

Brauciens atpakaļ norit visnotaļ mierīgi, jo jau esam ieguvuši pieredzi un sapratuši, ka tik viegli jau tā mašīna neapgāzīsies, kā reizēm liekas… Pa ceļam uz virsotni apstājamies kalnu ieskautās alpu pļavās – no vienas puses viss nomācies, no otras zila debess ar baltiem gubu mākoņiem. Vispār jau ļoti skaisti. :)

Komentāri lieki :)

Un kur tad bez panorāmas bildēm? :)

Visa komanda – gatava pēdējam posmam – “kāpienam virsotnē”, bet pirms tam jāizbauda unikāli skati.

Ko es tur teicu par skatiem? Ak, jā – izbaudam! :)

Ceļš uz virsotni nav parāk sarežģits, tomēr ved gar 300-400m dziļu kraujas malu. Jautri.
Nonākuši virsotnē satikām veselu brigādi ar Toytas faniem, kas ir pārsteigti, ka mēs ar savu futbola mammas minivenu esam vispār tik tālu tikuši. Protams, salīdzināt mūsu auto ar piepaceltām un uzķīlētām Toyotām grūti, bet kalnā mēs tikām. :)

Parunājušies ar citiem ceļotājiem arī mērojam nelielo kāpienu uz virsotni, no kuras paverās 360 grādu skats. Nedaudz aizraujās elpa un noteikti gribās pavadīt šeit ilgāku laiku. Jaatzīst, ka nav tik saulains cik gribētos, tomēr šīs vietas šarms to kompensē.

Kārtējā bilde, kas komentārus neprasa! :)

Panorāma no virsotnes #1

Panorāma no virsotnes #2

Brigāde pilnā un nepilnā sastāvā. Foršā kompānijā vienmēr ir lieliski pavadīts laiks! :)

Kalni mums liek sajusties tik maziem un jebkurai problēmai tik niecīgai, kā arī liek plati smaidīt :)

Izbaudījuši kalnu virsotni nolemjam kalna augšā nepalikt, bet gan doties nakšņot iepriekš noskatītā vietā kalna pakājē. Kas vēlāk izrādās pareizs lēmums, jo pa nakti kalna augšpusē temperatūra noslīdēja zem 0.

Kemping, kemping, mums patīk kempingot :)

Nākošā dienā tiek nolemts nedoties pa taisno mājās, bet gan pameklēt piedzīvojumus uz kādiem citiem servisa ceļiem. Piedzīvojumus arī atrodam – ceļš izskatās, ka gandrīz netiek lietots, un vietām tā aizaudzis, ka cilvēks pat nevarētu iziet zaru netraucēts.

Pēc pārdesmit kilometriem arī mūsu piedzīvojumu meklējumi beidzās tur, kur beidzās ceļš. Tas atdurās pret upi un otrā pusē ir mežš… Bet upe iztek no ezera, un ezers ir ļoti skaists, kā arī Uģis ātri nosecina – ezerā zivju netrūkst.

Tikmēr Daci jau paspēj aplidot kāds tauriņš :)

Arī es pievienojos Uģim vīriešu darbu darīšanā (lasi – pārtikas gādāšanā) un drīzvien arī mums ir pietiekoši zivis, ko pievienot vakariņu maltītei. Var redzēt, ka kāds ir ļoti apmierināts :)

Turpinot ceļu mājup tiekam arī apglaimoti ar fantastisku saulrietu – kā punkts uz i lieliskam ceļojumam?!

Atgriežoties pie Molybdenite un paša ceļojuma, bija super – unikāla vieta, kompānija, viss kopā!!! :)

Read More

Salaam Aleikum! – Welcome to Sudan



We had arrived at the Ethiopian-Sudanese border very early – before 11am – and were also lucky with the speed of the proceedings: Even though the Ethiopian customs officer actually made us unpack several bags (a first! I know, we…

Read More

A word on… riding through Ethiopia



We were both apprehensive because of the horror stories we had heard from all bikers going through Ethiopia – Kids throwing stones at you, people driving donkeys and cattle out in the road to hit you… After two weeks of…

Read More

Last days in Ethiopia



We left Lalibela early in the morning and reached Bahir Dar by 4pm. This is how we would have liked to introduce this part of the text, but alas, it all came differently. When we stopped on the dirt road…

Read More

Namibia to Namaqua



  It is hard to imagine a greater contrast in landscape from the desert and sand dunes of Namibia last week to the flower strewn meadows of South Africa’s Namaqualand where we are now. With our Kiwi friends Brian and Sarah aboard we drove endless miles of parched white sandy desert in Namibia and now […]
The post Namibia to Namaqua appeared first on Sailors on Safari.

Read More

Teenslippers



Onderweg richting de kust zien we hoe de dorpen van riet gedekte hutten plaats hebben gemaakt voor dorpen waarvan de vierkante huizen bestaan uit betonblokken en golfplaten (ook foeilelijk blauwe) daken. De dorpen zien er nu rommelig en armoedig uit, onder de golfplaten daken wordt het ontzettend warm en wanneer het regent maakt het heel veel herrie. Deze ‘vernieuwing’ lijkt niet meer te stoppen in Afrika.
Eén van onze twee gasflessen is zo goed als leeg, tot onze verbazing zien we langs de grote weg  zomaar een gasflesvulstation waar voor drie euro de fles (tien kilo) wordt gevuld. We begrijpen niet dat er nog zo veel op hout wordt gekookt. Op de enorme ontbossing na,  zien we weinig verschil met dertig jaar geleden. Het koken op houtvuur zit diepgeworteld. Hoe zal het er over tien jaar zijn?
Een uur later staan we weer stil, nu bij een politiecontrolepost. Een zeer streng kijkende politieman trekt de deur open, ziet de teenslippers van Peter, begint direct in een boekje te schrijven en het rijbewijs moet worden ingeleverd. Het is geen bekeuring maar het briefje wat Peter in zijn handen gedrukt krijgt is een afspraak voor het verschijnen bij de rechtbank in Cape Coast.  Dat vinden we verdacht en we moeten ons inhouden om niet te gaan lachen. De agent; je kunt nu wel gaan…..nou…zonder mijn rijbewijs…  echt niet. Het is een spelletje. We wachten rustig af en dan begint het. De agent fluistert Peter tot drie keer toe…wat vind jij een goede oplossing? Maar die reageert niet, na een half uur is de man het zat en draait om als een blad aan een boom. Een grapje, een brede glimlach, rijbewijs terug en helemaal gelukkig dat Peter zijn schoenen aan heeft…we mogen weer.
Ghana is enorm rijk aan grondstoffen, er is olie en goud. Het land is vruchtbaar, maar er zijn veel grootgrondbezitters, te zien aan de talrijke bordjes ‘keep off, private property’ en de opbrengsten ervan lijken verdeeld  te worden onder een kleine groep gelukkigen. Ghana is ook een heel gelovig land. Er zijn ontzettende veel verschillende kerkgemeenschappen en allemaal hebben ze schreeuwende reclameborden langs de weg gezet.  Maar ondanks alle kerken en ondanks de al jarenlange aanwezigheid van vele hulpverlenende instanties zien we de armoede en de kinderen die met bolle buikjes van de eenzijdige voeding en wormen aan het werk zijn in plaats van dat ze naar school gaan.
In Biriwa, een klein vissersdorpje aan de kust in de buurt van Cape Coast, ontmoeten we Claudia. Ze is eigenaar van hotel ‘Biriwa’ en we mogen de vrachtwagen op een stukje gras naast he hotel parkeren. We hebben een prachtig uitzicht op de het strand en de zee en er is een heerlijk zwembad waarvan we gebruik mogen maken. De ouders van Claudia zijn veertig jaar geleden vanuit Duitsland naar Biriwa verhuisd en hebben het hotel gebouwd. Nu de ouders zijn overleden heeft Claudia, die wel blank is, maar verder in alles op en top Ghanees, het stokje overgenomen.
De volgende morgen zien we in de verte opvallend veel beweging op het strand en gaan voor een wandeling richting het vissersdorp. Voor we er erg in hebben lopen we langs een heleboel op het strand poepende mannen…gétver, ik weet bijna niet waar ik moet kijken. Eenmaal in het dorp worden we aangestaard en ze roepen ons na… het is regenseizoen, we kunnen niet uit vissen, we hebben honger en mannen, vrouwen en kinderen komen bedelen om geld. Wanneer we het dorpje bijna uit zijn worden we aangesproken door een echtpaar. We vragen wat er aan de hand is met Biriwa en de poepende vissers. Tja, zegt de vrouw, er is jarenlang heel veel aan hulpverlening gedaan. Dr Hofman (de vader van Claudia) heeft enorm geïnvesteerd, er zijn scholen, een ziekenhuis en openbare toiletten gefinancierd en gebouwd. Dr. Hofman is een soort ´chief´ van het dorp geworden. Een zeg maar moderne chief, één van vooruitgang maar in het dorp is er ook een traditionele chief en dat heeft gebotst. De vissers bijvoorbeeld geloven niet in openbare toiletten en scholen. Kinderen moeten meewerken en het strand  en de zee  zijn van de vissers . Het strand ligt vol met afval en in de zee drijven de drollen…..
In het hotel ontmoeten we een groepje enthousiaste Amerikaanse scholieren. Ze hebben 65.000 dollar ingezameld voor de bouw van een schooltje en nu hebben ze een weekje vakantie in Ghana. We ontmoeten een paar piepjonge Italiaanse artsen, ze zijn hier drie weken, werken in de ochtend in het ziekenhuis en de middag liggen ze aan het zwembad…..”helping these people feels good”…….en daarmee slaan ze de spijker op z’n kop; het lijkt soms wel of hulpverlening nuttiger is voor de hulpverleners dan voor de ontvangers van de hulp…..
We gaan met de trotro (het busje zit vol) naar het fort van Cape Coast. Ghana is een centrum geweest van de slavenhandel en langs de kust staan veel forten die gebruikt werden als ophaalpunt voor slaven. Het is indrukwekkend om te zien en te horen hoe de slaven behandeld werden. De vloer van de kelders is bedekt met een cementachtige laag die blijkt te bestaan uit bloed, kots en poep. Aan boord van de schepen werd het nog een graadje erger. Slechts 40% van de slaven overleefden de hele reis. Op de terugweg gaan we een grote kerk binnen. Meer dan honderd middelbare scholieren staan, onder begeleiding van een bandje en opgezweept door drie mannen, vol overgave te springen en te dansen terwijl ze zingen…we shall overcome…
Op zondag rijden we Accra in, een modern ogende grote stad. We moeten er zijn voor de visums van Benin, Congo DRC en Angola. De ambassade van Angola ligt midden in een mooie villa wijk. We staan amper stil of de buren komen een praatje maken, ze vinden een paar ‘tijdelijke buren ‘ gelukkig geen probleem. We denken ons goed te hebben voorbereid voor het bemachtigen van het Angolese visum. We hebben 250 euro aan Cedies, kopieën van paspoorten, vaccinatieboekjes, autopapieren, de pasfoto’s en hebben de verplichte ‘introductiebrief’, in het Engels, geschreven. Maar dan begint het; betalen in Cedies kan sinds kort niet meer, het moet in dollars en…zo laat de jonge juffrouw weten…in Angola spreekt men Portugees dus de brief moet in het Portugees…..alleen… wij spreken geen Portugees….maar ze blijft erbij…. tja. Omdat het betalen van de dollars bij de bank moet gebeuren gaan we dat eerst maar doen. Met de kwitanties gaan we terug naar de Ambassade, alle kopieën zijn gelukkig in orde bevonden, nu de brief nog. Langs onze neus weg vragen we…jullie spreken hier toch Portugees? ….ja, dat is waar en daar komt de oplossing. Een aardige dame van de ambassade vertaalt de brief en na bijvoegen van een lijst met ons programma (plaatsen en datums) en het maken van vingerafdrukken zijn we klaar. De visums voor Benin en Congo DRC zijn binnen een paar uur klaar…één detail, de prijs van het Congolese visum blijkt bij het ophalen nét met twintig euro per persoon te zijn gestegen. We krijgen een kwitantie….dat wel.
We maken bij ons in de buurt een wandeling langs het spoor. Er wonen mensen op een meter afstand van het spoor en er zijn winkeltjes en bedrijfjes maar het is wel armoe troef. Daarna krijgen we een rondleiding door het huis van Kenneth, de buurman. Het huis van zeven miljoen dollar (hij heeft zijn geld verdiend in de telecombuisiness) heeft veel kamers, we tellen zeven flatscreens, er is een zwembad en er staan zes auto’s in de garage waaronder een Masserati en een splinternieuwe Maybach…..Arm en rijk zit hier dicht bij elkaar.
 

Read More

Top 5 fotos – Costa Amalfitana, Itália



Com tantos lugares bacanas em nossa viagem, resolvemos separar cinco fotos de alguns lugares que passamos, fotos que não necessariamente retratam bem o lugar, mas sim momentos que saíram bem na foto e que gostamos… simples assim o processo decisório, rs!

Related posts:


Top 5 fotos – Santorini, Grécia

Top 5 fotos – Berlin, Alemanha

Top 5 fotos – Cidade de Haia



Read More

Heading south, part III



From Haines, Ak to … Leaving Haines, we take the ferry to Skagway, Ak. At $111, it’s not terribly expensive (about the same as it would cost driving there) and it saves us two days of driving. Please God, don’t let those brakes fail us here… . The “cruise” takes about an hour and we’re […]

Read More

Monday, 29 September 2014

A weekend in Southern Ireland



Not on the bike for a change this last weekend, we had to go to Wicklow just South of Dublin to look at a possible venue for the 2015 International Norton Rally. Alex came along to bolster the drinking team and we met Martin on the outskirts of Wicklow…

Read More

Continuing our Eastern Europe crossing….



-With some good internet connections  and some effort from our lazy side ,we manage to put together the part of Eastern Europe we had left out. Please enjoy Czech Republic(the rest),Slovakia and Hungary.As for the rest ………. give us a break we are unofficially still on vacation.We will be back soon.


Read More

Clear Lake



The silence was deafening. And exactly what we were looking for. Day to day life had, in recent weeks, become exhausting. Yes, a certain amount of angst is simply due to restlessness in our quest to return to the road. … Continue reading →
Clear Lake is a post from: The Next Big Adventure

Read More

Sunday, 28 September 2014

Leaving on a Freighter



The blog is still a little behind , but  between golden Jerusalem and the  remedies of the  Dead Sea time has not been my own and keeping me from QWERTY , so I hope to get the updates done later once I arrive in Italy .  I sail sometime tomorrow being the 29th and have been […]

Read More

Balbriggan break ….



Day 144 – L: Nooooo, do I have to get up……? We had breakfast and packed everything up and set off again. We managed to find what remains of Dunmoe Castle this morning on the way out. It stands on private farmland so we did not go and explore it. I think the fact that […]

Read More

El Salvador



Getting an early start from Monterrico Guatemala, we arrived at the border of El Salvador with high anxiety, a fear of the unknown and not knowing what to expect as we had read and heard from other overlanders how difficult this border crossing could be. We are happy to report it was not as hard […]

Read More

“Pupusa” It’s what’s for dinner!



“Pupusa’s” It’s what’s for dinner. Pupusas are similar to corn tortillas, only thicker and stuffed with cheese, beans or meat. The pupusa originated in El Salvador, and are traditionally made by slapping the dough back and forth between greased palms. Earlier today we or at least I did not know what a pupusa was. Fast forward […]

Read More

The good, the bad, and the ugly: the Egyptian metropoles



The road from Hurghada to Gizeh leads North along the Red Sea coast, before swerving West to cross the desert again. We had been warned by the Aussies, who had passed on this road the day before, to prepare for…

Read More

Photo Gallery: Argentina around Uspallata



Selected photos from around Uspallata in Argentina, covering Ruta 13, Ruta 7, Ruta 52. This region has some beautiful and colourful Andean mountains.
The post Photo Gallery: Argentina around Uspallata appeared first on dare2go.

Read More

Zij die om dingen vragen



We zijn in Namibe, de hoofdstad van de gelijknamige en meest zuidelijke provincie van Angola. We kunnen over het asfalt en in een paar dagen naar de grens met Namibië rijden maar van andere reizigers hebben we een verhaal gelezen over een piste. De piste loopt via de Namibewoestijn, het nationale park Iona, langs de Kunene rivier en sluit uiteindelijk ook aan bij de grens van Namibië. Het is bijna 900 km en we hebben nog ruim twee weken voor het visum is verstreken. We vinden de route op ‘tracks for africa’ en denken dat het zou moet kunnen lukken met de vrachtwagen. We doen de laatste boodschappen, vullen de tanks met water en diesel en rijden langs de kust richting Tombua maar slaan na zestig kilometer af richting Tambor midden in de Namibewoestijn.
Het is een prachtig traject en de piste…..afwisselend  hard en rul zand, dan weer heel stenig en smal. Het gaat langzaam en kilometers achtereen zien we in het zand een hele vreemde plant. Het zijn een paar slap over de grond hangende bladeren en de dingen zien er dor, nee, eigenlijk gewoon dood uit. Het zijn Welwitschia miralibis en de planten die we zien zijn misschien al wel 2000 jaar oud. Kamperen is eenvoudig; motor uit en we staan. Na drie dagen en één tegenligger zien we in de verte een paar witte gebouwtjes en we rijden er heen om te kijken of er iemand is. En daar staat Bruce, bruinverbrand en op blote voeten en ja… we hebben tijd voor een praatje. Een paar minuten later zitten we bij hem aan tafel en Bruce vertelt…hij is Zimbabwaan maar woont en werkt al ruim twintig jaar in Angola. Sinds een jaar is hij hier in Iona als consultant voor de overheid om te helpen het nationale park weer op te bouwen. Hij houdt van de natuur en de stilte en draagt al jaren geen schoenen meer. Iona is een wildpark maar gedurende de oorlog is het wild zo goed als uitgeroeid. Nu wordt geprobeerd met geld van de UN en de EU het park in ere te herstellen.
We nemen afscheid en rijden zestig kilometer naar het uiterste zuiden, naar het ‘einde’ van de piste en dichtbij de ‘Kunene’ rivier. Vlakbij de rivier verandert de steile piste in diep rul zand, we nemen geen risico en overnachten een paar kilometer vóór de rivier. We staan boven op een heuvel met uitzicht op de duinen van Namibië, aan de andere kant van de rivier. Op de terugweg zien we kuddes gemsbokken, een fraai gezicht en gaan we weer langs bij Bruce. Vanaf een afstand zien we een ‘overlanderstruck’ geparkeerd staan…eindelijk na vijf maanden zien we andere reizigers. Maar nee, de vrachtwagen is van Seguro, een Angolees uit Luanda. Hij werkt in Iona als aannemer voor de bouw van de toegangspoorten en wat andere gebouwen en gebruikt de vrachtwagen voornamelijk als opslagruimte voor eten en drank. Bruce is op pad en komt eind van de middag pas terug. Seguro stelt voor om te wachten en..zo laat hij weten..ik hou van koken en de drie koelkasten in de vrachtwagen zitten vol dus jullie blijven maar eten. Er wordt een geit geslacht en het wordt een wonderlijk mooie avond onder de sterrenhemel met uitzicht over de prachtige vlakte met springbokken en bergen op de achtergrond. Met z’n tienen, negen mannen en één vrouw, aan de maaltijd in ‘the middle of nowhere’ terwijl de wijn en champagne rijkelijk vloeien. Seguro blijkt al jaren vaste klant van Van Vliet Trucks in Capelle aan de Ijssel en heeft al duizenden gebruikte vrachtwagens geïmporteerd uit Nederland….genoeg stof tot praten.
Op Bruce na vertrekt iedereen de volgende morgen. We rijden verder door een werkelijk schitterende en afwisselende omgeving en de diversiteit aan planten en bomen is enorm. Tergend langzaam komen we vooruit, het is de ene droge rivierbedding na de andere. We moeten goed opletten en voorzichtig manoeuvreren anders blijven we aan de achterkant met de extra dieseltanks op de rotsblokken hangen. We zijn 70 kilometer voorbij het dorpje Iona en zien dan de eerste drie Himba vrouwen. Ze lopen met ezels op het pad voor ons en zien er prachtig uit. We stappen uit en kijken naar hen en zij kijken vol verbazing naar ons en de vrachtwagen. We begrijpen na een poosje dat ze nog 70 kilometer moeten lopen. Het koude water, dat bij ons verbazingwekkend genoeg ‘ergens’ uit komt vinden ze heerlijk. In deze omgeving wonen en leven veel stammen, zoals de Himba en de Mudimba, nog op de traditionele manier en toeristen komen hier nog nauwelijks.
In de dagen die volgen komen we meer en meer Himba tegen en we zien in de kleine dorpen ook verschillende stammen naast elkaar wonen: de ‘topless’ naast de ‘versleten t-shirts’. Op een ochtend proberen we, omdat de piste erg slecht is, een andere route uit. De route staat niet op de kaart maar lijkt de goede kant op te gaan. En dan rijden we zomaar langs de traditionele maar vreemde grijze hutten van een Himbadorp. De vrouwen hebben het al gehoord en gezien en nemen ons mee naar de grootste hut. Er komt een meisje met een baby naar buiten. Vijf dagen geleden is de baby in deze hut geboren. De vrouwen zijn trots en ik ook want ik mag de baby even vasthouden. Er zijn maar zes of zeven hutten en wat voorraadhutten en er zijn alleen vrouwen en kinderen in het dorp. Ze leven van de veeteelt, de mannen en jongens passen nu op het vee. De vrouwen en kinderen lopen mee terug en gaan gezellig in de schaduw naast de vrachtwagen zitten. Het is lunchtijd geworden en we hebben het laatste brood aan de Himbameisjes die we eerder zijn tegen gekomen gegeven dus gaan we pannenkoeken bakken. Om de beurt komen de vrouwen naar het gasfornuis kijken, naar het water uit de kraan en naar Peter die de pannenkoeken bakt. We laten hen proeven van de pannenkoeken, de kleintjes vinden het lekker maar de oudere vrouwen spugen het uit. We hebben veel schik met elkaar.
Letterlijk vertaald betekent Himba; ‘zij die om dingen vragen’. En dat doen ze, overal om vragen….want waar we de Himba ook tegenkomen, ze beginnen met vragen..bakolie, een lege melkpoederblik, medicijnen, dekens, kleding. Ze lijken alles nodig te hebben. Maar hinderlijk is het niet, het blijft bij vriendelijk vragen. In de buurt van Ruacane blijven we vlak bij een traditioneel dorp twee dagen aan een riviertje staan. Het is de Afrikaanse idylle: baobab bomen, papagaaien, bavianen en andere apen en af en toe een dorpeling die we was komt doen in de rivier….we genieten. Maar na elf nachten met prachtige kampeerplekken en na twaalfdagen rijden nou ja…ploeteren om op een hele dag 80 kilometer te rijden…. maar vooral verwonderen en genieten van de prachtige natuur en prachtige mensen komen we in de buurt van de grens met Namibië. Nog één keer alle dieseltanks vullen en dan laten we na twee weken een volledig ‘andere wereld’ achter ons….weer een beetje richting de moderne beschaving…..Angola….missen gaan we het zeker.

Read More

Last days in Africa



We left Alexandria at 8:15 on Monday morning. Traffic was still a bit sleepy at that time of the day – good for us. Still took us a long time to worm our way out of this giant city, and…

Read More

Kaapstad naar Swakopmund / Cape Town to Swakopmund 2180km / 265 liter diesel



Op 12 september begon onze reis van Kaapstad naar Arnhem met een ontspannen tocht door de groene heuvels van de West-Kaap provincie. Het was lekker om met onze eigen (en van alle gemakken voorziene) Landcruiser de eerste echte kilometers door Afrika te rijden. En om heel eerlijk te zijn gaf het ons ook gewoon een kick om na al die voorbereidingen nu echt daar te rijden… tussen de fraaie wijngebieden, muziekje op de achtergrond, een strak blauwe hemel boven ons en nog vele duizenden kilometers [...]

Read More

Avontuur in het Kaokoveld (Opuwo, exact 3000km) / Adventure in the Kaokoveld



Het Kaokoveld is nog ongerepte wildernis in Namibie. Ondanks onze avonturen in de Desolation Valley wilden we het er toch op wagen de Huanib en Ganumeb rivierbeddingen te verkennen op zoek naar de woestijnolifanten. Opnieuw werden onze rij- en navigatie kunsten op de proef gesteld omdat opnieuw de Tracks4Africa kaart niet altijd klopte met de werkelijkheid en omdat sommige tracks doodliepen in ondergelopen modderpoelen zodat we rechtsomkeert moesten maken op zoek naar een ander pad. Maar het wer [...]

Read More

Top 5 fotos – Berlin, Alemanha



Com tantos lugares bacanas em nossa viagem, resolvemos separar cinco fotos de alguns lugares que passamos, fotos que não necessariamente retratam bem o lugar, mas sim momentos que saíram bem na foto e que gostamos… simples assim o processo decisório, rs!

Related posts:


Top 5 fotos – Cidade de Haia

Top 5 fotos – Delft

Top 5 fotos – Death Valley – EUA



Read More

Top 5 fotos – Santorini, Grécia



Com tantos lugares bacanas em nossa viagem, resolvemos separar cinco fotos de alguns lugares que passamos, fotos que não necessariamente retratam bem o lugar, mas sim momentos que saíram bem na foto e que gostamos… simples assim o processo decisório, rs!

Related posts:


Top 5 fotos – Berlin, Alemanha

Top 5 fotos – Cidade de Haia

Top 5 fotos – Delft



Read More

Klinšu kalnus meklējot - trešā daļa




Visam kādreiz pienāk beigas, arī šai rakstu sērijai par mūsu lielisko piedzīvojumu Kanādas klinšu kalnos (Rocky mountains) ir tapusi pēdējā daļa. Lai gūtu pilnīgāku priekštatu par mūsu ceļojumu iesaku iepazīties ar Pirmo daļu un Otro daļu.





Pēc nakts pārlaišanas kādā nomaļā stāvvietā pieceļamies ļoti laicīgi un ap 6 jau esam ceļā uz Banff. Vēl nav skaidrs, ko tur darīsim, jo kā vienmēr izplānots viss ir “kārtīgi” un tas parasti noved pie vislabākajiem piedzīvojumiem.




Apskatījuši pilsētu no aukšas nolemjam arī apskatīt kāda tā izskatās tuvāk un ko tur vispār labu var sadarīt. Pirmie secinājumi ļoti jauki, nedaudz atgādina eiropas kalnu kurortu, bet pēc kārtīgas pastaigas pa pilsētu tiek secināts, ka tā nav pārāk liela un arī, ka tajā nav ārkārtīgi daudz lietu ko darīt priekš mums. 



Līdz ar to ka mūsu iepriekšējais plāns pavadīt dienu Banff diezgan ātri nonāca pie izskaņas un tika nolemts meklēt citus variantus dienas pavadīšanai. Pameklējoties internetā nosecinām, ka Icefields Parkway, kas tieši tulkotos kā ledāju parka ceļš ir apskates/izbrauciena vērts. Tuvāk papētot ir skaidrs, ka tur ir vērts netikai izbraukt cauri, bet ir ārī iespējas mazliet aktīvāk izkustēties un apskatīt šādus tādus skaistus dabas objektus.



Ilgi nedomājot dodamies ceļā. Skati šeit braucot ir fantastiski. Tiešām, ja nav vēlēšanās vai spējas iet pargājienos tik vien izbraukt cauri Kanādas rokijiem ir vērts!



Ja ne video, tad vismaz panorāmas foto palīdz labāk aptvert to skaistumu, kas mums bija apkārt! :)

Braucam… Apstājamies… Sajūsiminamies…Braucam… Apstājamies un tā visu laiku. :) 

Un kalni visapkārt… :) 

Paspējām arī kājas iemērkt ezerā, kas no ledāja nācis un kā var noprast ūdens, protams, nav pats siltākais, bet ņemot vērā karsto vasaras dienu, tiešām atspirdzinošs :)








Nepaiet ne ilgāks brīdis un beidzot esam nokļuvuši savā pirmajā nopietnajā un paredzētajā pieturas punktā – Peyto Lake, šis noteikti ir viens no tiem ezeriem, kas līdzīgi kā Lake Louise parādās teju katrā Kanādas reklāmas bukletā. Un vieta tiešām skaista nevar noliegt.





Izbaudam skaistumu, uzņemam D vitamīnu un drīz jau arī laiks doties tālāk…

Ceļš… kalni… ledāji… ezari… ledāji… kalni.. vēl tāls ceļš…

Un diena mums tiešām ļoti laba patrāpījusies – makoņu maz un tie paši, tīri lai piedotu bilde akcentu, kā punkts uz i. :)



Atkal Kalni? Ledāji? To šeit tiešām netrūkst, ceļa nosaukums ļoti atbilstošs!



Tā arī pēc kāda kārtīgā gabaliņa nobraukšanas nokļūstam līdz mūsu otrajam un pēdējam plānotajam galamērķim – Artabaskas ledājam (Athabasca Glacier), kas ir viens no sešiem Kolumbijas ledus lauku ledājiem (Columbia Icefield).




Iesākumā skatījāmies un domājām, ka varbūt varētu paņemt autobusu, kas tevi uzved augšā ledājā, bet nebija īsti skaidrs cik tālu tas uzved un vai vispār tas ir 80$ vērts. Bet aizejot līdz pašam ledājam radās arī ideja doties nelielā pastaigā pa to…


Nelielā pastaiga ievilkās uz apmēram 4h, un aizgājām līdz vietai kur ved autobusiņš un “mazliet” vēl tālāk…


Varbūt var manīt, bet Dace ir diezgan sirsnīgi nogurusi un pārbijusies no tā, ka mēs neiebrūkam ledājā  vai nenotiek kaut kas tik pat dramatisks… Viss bija labi, nav par ko satraukties! :)



Viens gan bija fakts, ja lejā valdīja kārtīga svelme, tad uz ledāja pūta stipri vēsīgs vējš.  
Aizejot līdz vietai, kur ledājs sāka kāpt kalnā varēja tikai apbrīnot tā lielumu un to cik gan tas daudz varētu būt savā dzīvē piedzīvojis…



Skats no augšas nebija peļams :)


Mūsu pastaigas gala rezultātā aizgājām līdz vietai, kas bija stipri tālāk par to, kur ieveda 80$ vērtais autobuss un atradās kāda dzīva dvēsele. Līdz ar to bijām laimīgi, ka nesamaksājām neizmetām vējā to naudu. Uz ļoti īsu brīdi izbaudījām mūs apņemošo varenību un pāris ledājus, kas mūs ieskāva un devājiems lejā. Kāds bija ļoti laimīgs uzkāpt atpakaļ uz sauszemes! :)




Turpino ceļu vēl redzam daudz skaistus kalnus, izbaudīt tos varam tagad, bet toreiz bijām traki noguruši. Vienīgais, ko noteikti spējām pamanīt, ka gar ceļa malu iet kalnu grēda, kas izskatās kā fotošopā uztaisīta un tad noklonēta N kilometru garumā. Iespaidīgi.

Tā arī pienāca trešās dienas un daļas beigas. Pret vakaru sasniedzām Jasper, apbrīnojami skaista vieta! Pavakariņojām vietējā pilsētas parkā izbaudot vasarīgo vasaras vakaru un posāmies mājupceļam. Ceļojums izdevies, vēl tikai jānobrauc līdz mājām… 9h…
Ar to, kā jau iepriekš paredzams, mums veicās daudz jautrāk – labi ja pāris stundas braucis es sāku lūzt nost pie stūres, līdz ar to tika pieņemts kolektīvais lēmums uz pāris stundām apstāties tuvākajā pieturas vietā un pagulēt. Vietas nosaukums kā vēlāk secinājām bija Thunder River, BC un patiešām ļoti atbilstoši, jo visu nakti kārtīgi zibeņoja un lija. Man tas nebija traucēklis nogulēt visu nakti, nevis tikai pāris plānotās stundas.
Vēl jāpiemin, ka šo ceļojumu īpaši interesantu mums padarīja fakts, ka mašīna pašā ceļojuma sākumā, pēc apmēram 3h braukšanas sāka raustīties, iemesls bija neskaidrs un atkāpties no plāna nebija ne mazākās vēlēšanās. Mašīna izturēja un mēs veiksmīgi visu izbraukājām, uz beigām jau bijām pat pieraduši un  neuztraucāmies, ja tā arī raustījās…
Tā lūk mums interesanti gāja šajā mini-ceļojumā. Tiekamies drīz!
P.S. Aleks tev par godu bildes ar 15px baltu rāmi! :)

Read More

Klinšu kalnus meklējot - otrā daļa








Miljons gadus vai precīzāk apmēram 5 mēnešus atpakaļ iesāku rakstu sēriju par mūsu piedzīvojumiem apciemojot Kanādas klinšu kalnus Canadian rocky mountains. Tagad ir laiks turpināt :)



Pa nakti paliekam kāda kempinga auto stāvietā, jo pirmkārt esam ieradušies augusta garajās brīvdienās un, protams, par nevienu kempinga vietu var pat nedomāt, otrkārt tā ir lētāk un nemaz nebijām domājuši izmantot pirmo iespēju. Brokastojam Rogers kalnu pārejas augstākajā punktā izbaudot lielisku skatu. :)

Brokastīs mums pievienojas arī Steller Jay :)

Rogers kalnu pārejas kalni :)

Satikām arī mūsu draugus burundukus Kolumbijas zemes vāveres – šie dzīvnieciņi tiešām rītu padarīja jautrāku :)

Izpētījām kurā virzienā jādodās, lai atrastu zeltu :)

Vēl viena vāvere piebarota un laiks ir doties ceļā ar vien dziļāk “rokijos” (rockies)

Braucam…. :)


Un vēl…

Līdz nokļuvām Yoho nacionalājā parkā un apmeklējām pirmo ūdenskritumu – Wapta Falls. Ūdenskritums ir apmēram 30m augsts (10 stāvu māja) un 150 metrus garš, tātad nav tik maziņš :) Izbaudījām arī kārtīgu ūdens dušu pielienot tam tuvāk klāt. Starp citu augšējā labājā bildē uz uzkalniņa ir cilvēki, tas palīdz saprast ūdenskrituma mērogu :)

Izmirkuši, bet priecīgi sildamies saulītē un žāvējam drēbes, un, protams, izbaudam kārtējo lielisko augusta dienu.




Pēc tam, kad pirmais ūdenskritums apskatīts varam turpināt ceļu. Ar katru brīdi apjaušam, ka garais ceļš, kas nobraukts sāk “atmaksāties”.


Piestājām vietējā turistu informačijas centrā, lai papusdienotu. Kārtējā skaistā vieta.

Turpinam ceļu tālāk – dziļāk Yoho nacionālajā parkā un tuvāk mūsu galamērķim – Banff, AB


Pa ceļam izmetam līkumu un apmeklējam arī Takakkaw ūdenskritumu, kas šobrīd tiek uzskatīts par otro augstāko ūdenskritumu Kanādā – 384m, sanāk mazliet augstāks par televīzijas torni Rīgā. Diezgan iespaidīgs.

Laiks arī nestāv uz vietas un straujiem soļiem tuvojas vakars – tāpēc dodamies tālāk Banff/Lake Louise virzienā…

Iespaidīgie kalni…

Un tad arī pret tumsu nokļuvām Lake Louise, ja teikšu, ka šī vieta nav populāra melošu, manuprāt, neviena sevis cienīga Kanādas reklāma neiztiek bez bildes/video no šīs vietas. Skaisti jau ir, nevar noliegt. Izbaudam tumsas iestāšanos pastaigājoties gar ezeru un dodamies naktsmāju (vietas) meklējumos. 

Iepriekš mums “neoficiāli” tika ieteikts paskatīties uz kādu kempingu, kas ir aizklapēts ciet, bet varētu būt pieejams nakts pārlaišanai, kad tur ieradāmies bija skaidrs, ka tas ir aizklapēts ciet, bet arī nav pamests novārtā – kāds to vēl pieskata līdz ar to nācās meklēt citas naktsmājas, ko arī visnotaļ ātri atradām – stāvvietu meža vidū, kurā iespējams nebijām vienīgie palicēji, bet tas vairs nebija svarīgi, jo diena bija gara un miegs nāca sirsnīgi. :)

Turpinājums sekos…


Read More

Ruta de las Cascadas and the Amazon headwaters in Ecuador



Riding east out of Baños we cross a hydro-electric dam project and the River Pastaza so it will now be on our right side as we ride to Puyo. Puyo is one of the towns in the “Oriente” or eastern… Read More ›

Read More

"How"s it feel to be back in God"s country?"



We celebrated crossing the border back into the US by filling up our tank with cheap, American gas. Smell that sweet, sweet freedom! The next few weeks would be spent visiting friends and family as well as visiting some of America’s famous national parks out west. First up: Seattle.
One of Ike’s friends from Japan, Chad, and his family graciously welcomed us into their beautiful home. That night we met up with an eclectic group of friends for some sushi and then hit up the local pub next door. Thanks to Chad, Karin, Julia, Andres, and Priscilla for meeting up with us! It was great to catch up.

REUNION TOUR CONTINES
The next day we made our way down to Portland to visit Travis, a friend from high school, and his wife Kristina. We hit up a Chinese restaurant for lunch, then headed downtown to the OMSI: Oregon Museum of Science & Industry. For some reason every family with young kids was at the museum that day, but we braved the museum nonetheless. They had an impressive display about dinosaurs which proceeded to blow our minds with how much paleontology has progressed since we learned about dinos in our elementary school days. The current research indicates that many dinosaurs had feathers! My house of cards that was dino facts crumbled down around me. We spent the rest of the afternoon attempting (only sometimes successfully) brain teasers throughout the museum, building paper airplanes, and working together to re-create the St. Louis Arch (which promptly toppled about 30 seconds after we built it).[Narrowly missing the woman watching us build it] After letting our inner-child out for the afternoon, we headed over to Cascade Brewing Co. to sample two dozen sour ales. I had the brilliant idea that after our trip Ike should open a brewery in our home town. We’re accepting name suggestions. We rounded out our night in Portland with a late night stop at the Grocery Outlet Bargain Market, Ike’s new favorite grocery store, and bought a fancy dinner of frozen pizza, Ben & Jerry’s, TGIFridays potato skins, and Monster energy drinks. Living the high life! [The first and last time we"ll buy those potato skins in a large bag, as Bethany MURDERED THEM]

Dem sours.


Friendship going on 2 decades
The next morning we set out on the Pacific Coast Highway heading south towards California. The traffic-y tourist towns were offset by the beautiful scenery at nearly every turn. We stopped for the night in the Redwood forest. The area where the campground was located had been logged in the 1920’s, so all that remained of the largest trees were stumps, some of them 25 feet in diameter! We resisted the temptation to pitch our tent atop one of them.

The PCH did not disappoint.






The giant redwoods made Sweetcakes look teeny tiny.


Continuing south of the Redwood forest we quickly saw the extent of California’s extreme 5-year drought. All vegetation was brown and dead: a tinder box just waiting to go up in flames. [ooooo foreshadowing!] That evening we arrived in Sonoma, where we would spend the rest of the week with my parents and some family friends touring wine country. What happens in wine country stays in wine country, but we had a blast on the party bus touring around Napa the next day, even though the bus broke down in the middle of nowhere on the way to our first stop. [The replacement bus had a stripper pole.] Later in the week we drove to Muir Woods to see more redwoods and do some hiking. Our last night in Sonoma we made plans to meet some friends for dinner in Berkeley. Seriously, f*** Bay Area traffic! The drive took nearly 2 hours and then we of course had problems finding a parking spot in Berkeley. But it was all worth it for some delicious pizza and catching up with some friends.

“Looks like we’re outta gas.” “Nope, the gauge doesn’t work.” 


What happens in Sonoma stays in Sonoma.


Bay area traffic at 5am. Woof.
The next day had a rough start: we had a rough couple hours of sleep, then woke up at 2:45 to drive my mom to the airport for an early morning flight. Luckily there was no traffic in the city at 3:30am, but heading east out of the city we saw backed up traffic by 5am. I can’t imagine sitting in a traffic jam in the dark at 5 in the morning on my way to work. We planned to drive to Yosemite then find a place to take a nap in the park, but we were too tired to make it all the way there. We pulled over along some rural highway and took a nice nap in the back of Sweetcakes. The sun was just coming up as we drifted off to sleep, but a mere 1.5 hours later we woke up roasting in the car. The temperature swing from day to night in the mountains still blows my mind. We hopped back on the road and made our way to Yosemite. We were still pretty exhausted at this point, but we stopped to see Brideveil Falls (just a trickle that turned to mist before reaching the bottom of the falls), biked out to Mirror Lake (totally dried up), and gawked at El Capitan and Half Dome. We stopped at the Mariposa Giant Sequoia Grove on our way out of the park and saw the Grizzled Giant, an 1800 year old tree that was something like 96 feet in circumference and 28 feet in diameter.



The Grizzled Giant.
We were running on empty at this point, so made our way to Ike’s aunt’s beautiful mountain home just south of the park. We said hi, but then hit the shower and took a nap. Later that evening Jenn set the bar pretty high by treating us to dinner and drinks at South Gate Brewing Co., followed up by a relaxing evening in the hot tub. The next morning we checked out some classic cars at the local car show then went for a hike along an old flume. It was hot as balls, but it was an interesting hike. We didn’t bring enough water on the hike and I started to get worried that I might pass out. When we got back to the car it said it was 105 out. No wonder! We headed straight to the grocery store and each gulped down a liter of cold, refreshing water. Then followed it up by enjoying the best gelato I’ve ever had at Reimer’s Candies. We also met Roscoe, Brutus, and another kitty, Jenn’s dog and two cats, who went absolutely bonkers to have company visiting.



Ballet on the flumes. A first for everyone involved.


We headed back through Yosemite on our way out of town, stopping at Glacier Point per Jenn’s recommendation. We saw beautiful views of Half Dome and El Capitan, but were shocked to see a forest fire raging up the valley. An intentional brush fire that had been burning for awhile had gotten out of control due to shifting winds. We watched as the sky and valley continued to fill with smoke as the fire raged on. [Something like 62 hikers had to be evacuated that day] The smoke crept through the sky and followed us even as we headed into Nevada. But that didn’t prevent us from enjoying the stunning beauty of the desert.

The fire starts to get out of control.


Half dome.






We could see individual trees going up in flame.


Spreading up the mountain.
As we made our descent out of Yosemite, I noticed that the brakes were beginning fade, and our brake light [parking brake light] began to flicker. I pulled over and made sure the parking brake wasn’t engaged at all, then continued on. Eventually I pulled over as the fade increased, wanting to check the calipers, assuming they were hot. Tossing a few drops of water on them, they sizzled off immediately. Yep….brakes are hot.We were planning to boondock that night and were about to pull off in a turnout, when we came upon a rest area on the highway that had free camping. Complete with bathrooms, picnic tables, and a state trooper parked out front on the highway. We spent the rest of the evening sippin’ on margs, enjoying the beautiful sunset, and watching him bust people for speeding.



 About this point that the brake light came on











The next morning our brake light indicator came on and stayed on. Thanks to the miracle of 4G and good coverage in the rural US, we looked up the possible causes. Thanks to Google, we learned that the light could be indicating low brake fluid. Running the brakes hard (like we were coming out of the mountains) can cause some of the brake fluid to burn off. We stopped at the nearest gas station and topped off our brake fluid. Bingo, the light was off and we continued down the road. [Things I learned: brake fluid boils at 401 F. Yowza.]The next day brought us to Park City, UT to visit some of Bethany’s family. We drove through the desert in pouring down rain… remnants of one of the hurricanes that recently hit the Baja Peninsula. We were hit with wind gusts of over 50 mph in pouring down rain as we entered Salt Lake City. The downpour continued once we pulled in to Linda & Greg’s place. Fun times! Luckily for us, they had a bottle of wine cracked and dinner started.

Mike & Ikes: Linda’s downfall.
The rain from the hurricane had made it’s way to Park City and so we had some wet weather during our stay there. But we managed a bike ride down to Fat Kid Pizza for a game of corn hole. I couldn’t get a bag on the board, but after Ike’s pro tips I stepped it up a notch. Adam and Linda still creamed us! Later that night Ethan joined us for dinner and we hit up El Chubs, the finest Mexican food around. Followed up by some serious games of The Great Dalmuti, in which Ike nearly had to shave his beard when he was the Great Peon. [Our planning for dinner was fun: classic, “where do you wanna go? I don’t care, where do YOU wanna go?” We kept mentioning El Chubsaso [Chubs, or El Chubs], but Bethany’s aunt Linda seemed averse to it, “No ambiance there. No music.” Then it was “No beer there for Ike!” despite me saying I didn’t want one with dinner. Eventually, we arrive and poof, there’s beer, music, salsa bar. Excellent restaurant. Pretty fishy Linda!]


Jamaica’s got a bobsled team!

Our last morning in Park City we took Lola, their golden, on a hike in Park City Ski Resort. The leaves were starting to change and the aspens looked beautiful. Our next destination was Yellowstone, but we checked the weather forecast and saw it was supposed to get down to the low 20s. Our sleeping bags are rated down to 40F. Brrrrr! We both had bad coughs at this point, so we debated whether we should abandon our Yellowstone plans and instead head south to Zion National Park and others in the area. We decided to follow our initial plan and set off through rural Wyoming.

Lola was great on our little hike.
We pulled over for the night in a national forest just south of the Grand Tetons. The next morning we headed into the park proper and set off from Jenny Lake for a bike ride. As we were unloading the bikes from Sweetcakes it started snowing! We put on some extra layers and grabbed our face masks and set out. We had a great time zipping 3 miles down the paved trail. It wasn’t until we turned around that we realized we had had a tail wind and the path sloped slightly downhill. Which meant that our return trip was uphill and we had snow blowing directly in our faces. Woohoo! [We also learned the origin of the name for Jenny Lake!]



 Hard to catch, but the snow is fallin’


@ Jenny Lake.


Best nickname ever?
We loaded the bikes back up and set off for Yellowstone. At $20/car we were glad that we had invested in a national park pass back in Maine. I can’t imagine how busy Yellowstone must be during the peak season, because it was plenty busy in September. We pulled over at the first geysers we saw (like a bunch of noobs), and set off on what we thought was a short loop hike. The trail headed up a hill and with a beautiful view of the lake and the mountains in the background. We came across some small hot springs and I stuck my finger in one to see just how hot it was. Later we found out that many of the springs are extremely acidic, so I lucked out that my finger didn’t melt off!

We continued on around the interior loop and made our way to the Norris Campground. We cooked dinner that night and then settled in for a COOOOLLLDDDD night. We bundled up in our under armor long-johns, sweatpants & sweatshirt, 2 pairs of socks, gloves, face mask, and stocking cap. We crawled into the car and tried to snuggle up for warmth. We awoke the next morning and all our car windows were frosted over on the inside. Turns out it had gotten down to 15 degrees that night. Brrr. But on the positive side, the park was beautiful that morning. We hopped in the car and headed down to Old Faithful. The prairie grass was frosted over and glistened in the sun; the steam from the geysers was trapped down in the valley. We rolled in to the giant parking lot and took advantage of the 4G for 15 minutes. I finally dragged Ike out of the car and Old Faithful blew right as we were walking up. Oops! The next eruption was scheduled for an hour and a half later. We killed some time at the visitor’s center and learned all about the uniqueness of Yellowstone’s geological formations. Apparently Yellowstone has the majority of the world’s geysers. Seeing Old Faithful erupt was cool, but it definitely wasn’t the highlight of our time in Yellowstone.

 BRRRRR







Old Faithful.




Official park pimp-mobile.




That poor, dumb child.  “SWEET BABY JESUS IT BURNS”
We spent the rest of the day exploring all the geyser basins along the route back to Norris, learning about the thermophiles: the microorganisms that like hot climates. The different colored organisms prefer different water temperatures, so they act as a kind of visual thermostat.

 “Microbes, or something.” – Bethany

Our last morning in Yellowstone we visited the Mammoth Hot Springs before heading out over the Beartooth Pass, reaching 11,000 feet.




 Can you count the switchbacks?

After freezing our tushies off in Yellowstone, we treated ourselves to a night in a hotel and BBQ at Famous Dave’s in Billings, MT.
The next day we headed south back into Wyoming to drive through the Bighorn Mountains. On the way back down the pass we pulled over at one of the campgrounds. We were the only ones there besides the campground host and cow moose. [Turned out it was the last night the camp was open. We enjoyed chatting with the park host, and older man who spends his summer there.] Time to head south to Mexico, mis amigos!



The Medicine Wheel in the Bighorn Mtns.




Stunning view of the basin below.
Our next destination was Rapid City, SD to visit the Chapel in the Hills, where Bethany’s parents eloped 30 years ago. Turns out one of Ike’s great uncles lives in Rapid City, so we stopped by to chat with them for a few hours. We stopped by the Crazy Horse monument just as the sun was setting. Pretty, but not $20 pretty. So we just took pictures from the highway instead of paying the entrance fee. We learned it is a privately owned/funded monument.

Great Uncle Al & Aunt Marian.



Decent free view
We then zipped over to Mt. Rushmore as dusk set in. It was actually an awkward time to be there because it was too dark to see all the details of the monument, but the lighting ceremony wasn’t for another hour. We had a stroke of genius and decided to cook dinner while we waited for the ceremony. We asked if there was a picnic area where we could cook and were told we’d have to leave the park. Well, that’s no fun. We pulled into a corner of the parking garage and proceeded to grill our brats. Cheese it, the cops! Ike was obviously nervous when a park ranger cruised by. After inhaling our brats, we walked back to the main part of the park and watched the rest of the lighting ceremony. A giant screen displayed a video showing why each of the 4 presidents were chosen for the monument and ended with a photo montage set to America the Beautiful, while they simultaneously lit up the giant spotlights on the monument. After we all sang the national anthem, they asked all current and past veterans to come to the stage to help with the flag lowering ceremony and introduce themselves. It was probably the most patriotic moment of my life. ‘MURICA![Avery Brooks [Captain from Star Trek: Deep Space 9] did the announcing for the video too. Another contender to take the reigns from Morgan Freeman?]



Look closely and you can see the Big Dipper right over Mt. Rushmore.


Selfie with the Prezies.
We had decided earlier that afternoon to book it back to Iowa instead of killing time in the Dakotas, so even though it was long past sunset, we set off for the Badlands National Park about an hour down the road. We found that they had a primitive campground that was free, but it was 12 miles down a gravel road. Being a weekday in mid-September, we expected to be one of the only ones of the campground. When we pulled in at 11pm all the spots were taken! Oops, sorry guys. We found a place to park Sweetcakes and slept in the car.





Prairie dog city!


The next morning we awoke to a massive bison just 15 feet from our car. Oh hello, beautiful! We drove the scenic route through the rest of the park, then hopped on I90 towards God’s country. Our expectations were exceeded when we stopped at the Corn Palace in Mitchell, SD.



We are spending the next couple of weeks visiting family and friends and plan to cross into Mexico the 2ndweek of October.
We end on a somewhat sad note. We have decided to put our YETI out to pasture while we head south, instead upgrading to an electric cooler. Here’s a 360 degree view of how she looks after our summer in Canada. We will miss her!







 

Read More

Saturday, 27 September 2014

Desbravando Istambul



A importância de Istambul na história recente se dá principalmente pela sua localização, além de ligar o continente Europeu ao Asiático também tem o estreito de Bósforo que liga o Mar Negro ao Mar Egeu e é uma importante rota. Um dos passeios que você pode fazer na cidade é o passeio pelo Bósforo e …

Related posts:


Primeiro dia em Istambul, Turquia.

Chegando em Split, Croácia

Descobrindo Bratislava 13/07/2014



Read More

Friday, 26 September 2014

Reliving the ancient days ….



Day 142 – L: Aah, the bar-lady last night was such a little sweetie. She stands less than 5 feet tall and is this little old dear. She has been the bar-lady there for 50 years. Steve thought that she must be 80 though I thought only 70 +. So now we know all about […]

Read More

Getting to know Colombia



After a few long and frustrating days dealing with shipping bureaucracies we were very excited to finally have our van back. Our first stop was Tayrona National park, which much to our surprise is actually north of Panama City! We spent a nice afternoon playing on the beach, but we decided it was time to […]

Read More

Dahab



The ride up to Dahab was one of my more relaxed times on the scooter , we had a short distance to ride and time on our side a rare  combination on this trip ,  so it was all about soaking up the Sinai with her open display of natural beauty . I rode watching and  waiting for the sun […]

Read More

The Tatacoa Desert



From Bogota, we headed south towards the Tatacoa Desert.  We didn’t know much about this desert besides a few pictures we had seen that looked very similar to Bryce Canyon in Utah.  These pictures were enough to inspire us to want to visit this place. The Tatacoa Desert is located about 5 kilometers east of Villavieja. […]
The post The Tatacoa Desert appeared first on Song of the Road.

Read More

09/21/2014 – 444 days/40958 miles



From Melbourne, I took a couple days to ride up to Tottenham, a small town that wouldn’t typically end up on the list of places to see in Australia. I took the scenic route on the way up, via the … Continue reading →

Read More

Living off Mangoes – Central Malawi



Facebook has all the photos for this part of the trip – click here to have a look. Nkhata Bay, Malawi 2nd – 4th December 2013 After agreeing to transport one oversized mama Malaiwan traffic cop who had requested transportation to Rumphi, I scrambled to clear the passenger seat littered with things I need at arms reach when driving. […]

Read More

Tuesday, 16 September 2014

New Additions : Our track map



While back in Mykons we are still working on  preparations of the trip.
Many friends insisted  that ones away from the capital, there are very few thing we will be able to achieve regarding  the trip and that we should stay in Athens instead . Thankfully  in our case that proved  not to be truth.  With [...]

Read More

Our Eastern Europe Crossing Movie



Following our time in Greece as you can read  in our posts bellow our next destination was to cross Eastern Europe.
Check out Vol. 2 movie about our adventures there.
http://www.youtube.com/watch?v=kc0-FlmJjuI

Read More

Our Greek Movie



http://www.youtube.com/watch?v=1f2tR8cugI0

Read More

Sunday, 14 September 2014

On to Lusk …….



Day 129 – L: Ow, the feet are aching……… This morning we decided to go for a walk along the cliffs on the seashore. We set out after breakfast and buying a few, not such healthy, snacks from the little supermarket across the road. S: It was really misty so we, once again, took sun […]

Read More

Borders get together



Our annual Tay Valley/ Edinburgh/ Northumbria Norton get together was on this weekend in Yetholm, just a mile or so from the border. I have to say the campsite is first class and the wee pub in the village is quite good as well so perfect for a weekend…

Read More

Streets paved with Gold



This is not a fairy tale, but the true story of Balde, a strange little town in Argentina. The story illustrates the advantage of travelling in your own camper: you discover exotic and sometimes unusual places, and these encounters stick in your head for a long time.
The post Streets paved with Gold appeared first on dare2go.

Read More

Street Art and Graffiti in Santiago de Chile (Part 1)



Our first gallery showing colourful street art, full wall paintings, and illegal graffiti in Santiago de Chile. You can find an amazing variety of styles, and after a while you learn to recognise individual artists.
The post Street Art and Graffiti in Santiago de Chile (Part 1) appeared first on dare2go.

Read More

Trampled to Death by Elephants- well almost



We’ve had a few interesting elephant encounters lately here in Botswana. Our adventures stared in Chobe National Park where we were staying in a riverside campground that is located on a lighted waterhole. In the evenings you can watch the elephants come to drink under the dim glow of a few orange floodlights. Sitting on […]
The post Trampled to Death by Elephants- well almost appeared first on Sailors on Safari.

Read More

Week 3: A vacation from our vacation



Where do we start? This last week has been even more of an adventure. As mentioned in our last blog post, Sweetcakes died in downtown Portland and we had her towed to a dealership nearby. This was of course after calling the initial dealership we planned to work with and asking them what chance we had of getting the vehicle up to them. “Let’s see how much it would be to tow……..oh boy, best find a place in Portland sir” Keep in mind this was Thursday and we had tickets to fly down to Texas on Friday for a wedding. I was a bit nervous about leaving her while we were gone, but at the same time relieved that we made it to Portland in the first place. The original plan had been to camp in Green Mountain National Forest in Vermont, but when the car continued to act up we just powered through to Portland. We mentioned this in the last post, but looking back on it, it was pretty nerve-wracking driving through rural Vermont with no cell signal on a mountain road. Really happy we didn’t have to deal with that.

So anyway… to make a long story short, we left Sweetcakes at the dealer, headed to a hotel, and tried to enjoy having a bed for the night before we had to get up for our early morning flight on Friday. We arrived in San Antonio, met up with my parents, and set out in our rental car – bound for South Padre Island. I think Ike kept one eye on the engine temperature gauge the whole time, out of habit. Let’s make a short story long again:

We had a hell of a back and forth with the dealer; the original plan was to replace the head-gasket, but the engine had almost seized because water ended up in the cylinder. At that point, the engine block could have been cracked, and either way we were looking at a substantial overhaul. There were several frenzied calls to the dealer, then to our [fantastic] mechanic Dan back in Washington to run stuff through him and to filter out the bullshit. My favorite was the first chat we had where the dealer gave me the rundown of issues with the engine, but then also mentioned that there were holes in the frame and the running boards were rusted out. I called Dan and mentioned that to him, but was confused because I had thought he had looked at the frame. “Yeah, I put it up and looked at it and the frame looked fine….” he said with a confused note in his voice, then said, “wait, they tried to sell you a new 4Runner didn’t they?!” to which I could only say, “yep.” Dan and I spoke 3-5 times over the next week to make sure we were taking care of everything that that made sense, and agreed that it would be for the best to move forward with an engine swap given the amount of coolant we’d run through the engine the previous week. He also mentioned some additional things to have them replace while they had the engine out, and saved us a few hundred dollars by making sure we knew everything he’d worked on so we didn’t end up getting a duplicate new item. All things said, I’m glad the ordeal is over, that it happened where we could get it replaced easily, that we’ll have strong confidence in our vehicle, and that I had the opportunity to pay $32 for a gallon of antifreeze.

The wedding was for my childhood dance friend, Mary Ann. It was great to see her and her family, meet the lucky guy, and really, to spend some time at the beach. At this point Ike and I could use a vacation from our vacation. :) [We say this in all seriousness] The weekend was filled with food, drinks, and fun! We spent Saturday hanging out on the beach and soaking up some sun, while Ike kept us cool with pitchers of margaritas (dangerously refreshing). [ice, triple-sec, tequila, fresh limes, limade; fresh fruit if you"re feeling frisky. You"re welcome]Sunday was the wedding itself (beautiful decorations, flowers, and … of course… bride!). Monday was mostly spent traveling back to Portland. Side note: we drove through a powerful thunderstorm on the way back to the airport. Parts of the interstate were flooded![An hour and a half longer because ½ of one lane had 3 inches of standing water on it. Texas, you suck at driving] The drive took longer, so unfortunately we didn’t have time to play the final round of Hand & Foot, a card game we had been playing all weekend. Personally, I’m ok with that – the guys were trouncing the ladies. [Denny and I were making a strong push to break the win margin.]

Totally a normal family


It was pretty late when we landed back in Portland, and nearly 2am when we flopped into bed at our hotel.[Delayed on our last flight into Portland; Delta going out strong for my flying experience. I say, halfheartedly, as 3 of my 4 flights were in firsties. I"ll have “All the Bloody Mary"s” for $1000 Alex.]The next morning, our friends Jesse & Matt picked us up and we headed north towards Sheep Island, near-ish Brunswick. [Never going to forget the look of sheer terror in the receptionist"s eyes as Jesse rolls in yelling, “AwwwwwwwwWWW SHUCKY DUCKY!” and looking like a hobo] Ike knew Jesse & Matt from his time in Japan and we have visited Jesse on his island the past 3 years. [each time staying progressively longer, with the hope that eventually we"ll just be there year-round and no one will be the wiser] While sketching out our route for this trip we knew Sheep Island had to be one of the stops! [I think we"ll just drive straight there after we"re done with this trip too]
Sunrise on sheep island


We spent a week out on the island, and were joined by Jon (Ike’s predecesor in Japan) and Tanya [All of us lived in the same small region of Nagano and had plenty of time to enkai together]. The 6 of us had a blast and consumed an impressive amount of cheese, crackers, and booze. [“I"ll seriously need to detox from cheese the next few months”, Matt, the resident Englishman]

Matt utterly overwhelmed by the flavor options America presents
Our past visits to Sheep Island were later in the summer, so this was our first time to experience the island in the spring. It has a very different vibe, but still equally awesome. The first couple of days were rainy and chilly, and we passed the time huddled around the fireplace in the cabin. It was really quite cozy. After that it warmed up a bit, but more importantly the sun came out! [additional plug that fireplaces are just the best]

random buoys behind the cabin


We hiked around the island a few times, went on crazy boat rides with Jesse (one to see the XXX bridge), ate delicious seafood chowdahand fresh lobstah, hollered at the habah gals, watched some bald eagles defened their nest from crows, and all in all had a wonderful time. As always, it was hard to say goodbye to the island, but it was a bit easier this year since we were off to our next adventure instead of heading back to the office.

A good site for chowdah and habah gals



just another view from the island


the US Geological survey came through here during WWII as part of the coastal defense work [we think?]


Friends and family at the Sargent cottage


The man, the myth, the legend himself, in his element.



If you wonder why we come back here every year…..


Ike picked up Sweetcakes from the dealer on Sunday and we set off mid-day Monday (after finishing a game of Battlestar Galactica… Ike’s favorite[and Jesse’s, and Matt’s least-favorite). Our next destination: Acadia National Park, along the coast in northern Maine. I was pretty excited about this since neither of us have been to a National Park before, and we were certainly overdue for a visit. [I still don"t get this; We"d been to stateparks numerous times, but apparently nationalparks are where it"s at...] We arrived in early evening, set up camp, then headed in to the nearby town of Bar Harbor (or: Bah Habah) to stock up on groceries and do some laundry. Hooray for laundromats! [they had TRIPLE SIZE WASHERS! How is that even possible? Why can"t I buy one for my house??] I had run out of clean undies a few days ago and was doing the whole wear ‘em inside out!thing. I’m sure it won’t be the last time on this trip. By this time it was getting late in the evening and we were both tired and hungry (and, I’ll say it, grumpy). Ike made a delicious meal of Japanese noodles with pork, egg, and veggies and it definitely hit the spot. We crawled into the tent right after dinner and were snoozing soon after.

Today started off as I had imagined all of our days would start on this trip. We woke up refreshed, I practiced yoga for a bit, we enjoyed our breakfast of PB, nutella, and banana sandwiches with coffee/tea, and then headed out for a hike. We are 3 weeks into our trip and this is the first of such days, but hopefully now that we are itinerary-free, this kind of morning will be the norm and not the exception.

We hiked part of the way up Cadillac Mountain, the tallest mountain along the East Coast of the US (I think? [that"s how they advertize it at least]). We intended to hike up to Eagles’ Crag, about midway up, but we saw that the summit was only a couple of miles further. Ambitiously we decided we would try to hike all the way up. And…. then we remembered that we are not in shape and we didn’t bring any snack food, so we ended up following our original plan and stopping at Eagles’ Crag. It was a beautiful outcrop of granite with a view of the mountainous forest and the ocean beyond. [I hiked in my fugly but functional vibrams. Definitely takes getting used to since there isn"t ankle support and almost no cushioning...but it was fundamnit!]

The view from halfway up



Bethany posing at the top






panorama from the top

Our hike was followed by a joyous moment for me: my first time putting our immersion blender to use on this trip! This was one of the “luxury” items that I chose to bring, and Ike hassled me about it constantly the last month before we left. Well, today it was worth it! I made hummus for lunch and it was nomtastic. Not to mention an opportunity for me to say “Worth it!” to Ike. (always a bonus)[let"s just clarify this for a second: I only legit complained about it once or twice, but it made sense, and thereafter it was always the butt of a joke when we"d suggest bringing something else on the trip. But, considering we can"t blend ice for margaritas with it, it may be time to abandon it.] This afternoon we took a scenic drive around the park and summited Cadillac Mountain, which has the earliest sunrise in the US for part of the year. It was a beautiful drive up the mountain, and the views from the summit were breathtaking. [I actually maintained my breath just fine, thank you.]

Tomorrow we head into Canada, so we are spending the afternoon wrapping up a few loose ends while we are still in the good ‘ol U.S. of A. [like how great it is to have an unlimited data plan]


Read More

Raja Ampat-The Movie-Episode 2



http://www.youtube.com/watch?v=vjy9xXbxGck

Read More

The long road home



It’s only been four years since I lived in Arusha, but driving back through the horrendous traffic that quickly gives way to donkeys and stray dogs as we passed through the slums to reach foodwatershelter, it felt like a decade. That said I only made one wrong turn, briefly taking us to the dusty goat […]

Read More

The Salar de Uyuni, Bolivia



For nearly 5 years, I’ve been reading the blogs of fellow overland travelers on the Pan-Am. From these blogs, one of the most intriguing places was the Salar de Uyuni in Bolivia, as well as the wild, entrancing high-altitude landscape southwest of the …

Read More

The Road to Quilotoa



Brian and I ride out of Quito bound for Lago Quilotoa. I’ve been hearing a lot about the hike and the great guys at Ecuador Freedom Bike in Quito highly recommended the ride from Quito to the small villages and… Read More ›

Read More

Saturday, 13 September 2014

NZ Auckland to the White Island Volcano



AUCKLAND The next day we head back into Auckland where we visit the Big Picture Wine experience. It seems we have a personalised tou

Read More

Coffee and hot springs in the Colombian highlands



Colombia is the first coffee growing country that we have been to on this trip where the locals actually drink coffee. In most of Central America outside of tourist towns, it was hard to find a good cup of coffee, and I was often surprised when I was given Nescafe (instant coffee) in regions where […]
The post Coffee and hot springs in the Colombian highlands appeared first on Song of the Road.

Read More