Tuesday, 30 June 2015
The Klondike Loop
De Whitehorse deixamos a Alaska Highway na manhã do dia 29/06/15 e seguimos pela Highway 2, que liga Whitehorse a Dawson City, no Yukon, Canadá e de lá segue até Tok, Alasca, EUA. Também conhecida como Klondike Loop, essa estrada muito bonita é composta por três trechos: Klondike Highway (535 km), Top of the World Highway (175 km) e Taylor Highway (102 km). A opção de seguir pelo Klondike Loop representou quase 200 quilômetros a mais… Ler mais
Read More
Back to Nature: Smokey Mountains
Kilometerstand Abfahrt: Nashville, Tennessee (USA): 35.192 km Ankunft: Cherokee, North Carolina (USA): 35.613 km Etappe: 421 km Jetzt hieß es: von der Kultur zurück in die Natur. Von Nashville waren es rund 330 Kilometer bis … Weiterlesen
Read More
Nationalparkhopping in den Appalachen: Blue Ridge Parkway & Skyline Drive
Kilometerstand Abfahrt: Cherokee, North Carolina (USA): 35.613 km Ankunft: Altoona, Pennsylvania (USA): 36.824 km Gesamtetappe: 1.211 km Die letzten Tage verbrachten wir auf dem Blue Ridge Parkway, einem über 700 km langen Naherholungsfahrweg mit unzähligen … Weiterlesen
Read More
Ireland. Cliffs of Moher, Dublin, Giant’s Causway!
Today we are headed to Dublin with a detour to the “Cliffs of Moher” for about 360 km. The ferry across the river from Tarbert to Killrush saves the about 140 km drive around the inlet. This was not that … Continue reading →
Read More
Lo que nos dejó Panamá
Como ya es costumbre, les dejamos un resumen de lo que nos pareció Panamá en estos 70 días de recorrido por el país. Lo primero que uno nota (y de hecho le impacta) al llegar a Panamá es la cultura de consumo que se ve en todos lados. Pensamos que era algo intrínseco de la…
Read More
Labels:
centro comercial,
comida,
consumo,
cultura,
Dónde,
estacionamiento,
facilidades,
interior,
país,
peajes,
Recorrido,
resumen,
viajeros,
wifi
Switzerland: Beautiful scenery, but expensive
Switzerland is expensive! But, we can’t complain too much about it since we mostly had the kind hospitality of Swiss friends who let us pamp for free, and even fed us many times. We also reduced our expenses by fuelling up with diesel and stocking up o…
Read More
Two rather interesting hills
There comes a time in every traveller’s life when they feel the need to camp at the foot of an active volcano. Right? Well, we did anyway. We heard the nearby volcano Popocatépetl was quietly bubbling away. Conveniently in the same general direction we were heading. We arrived at the crossroads at the top of the […]
Read More
Descobrimos o paraíso!!!
Se alguém algum dia disser que o paraíso não existe, mostre este POST a ele… Uma linda baía, mar azul cristalino e uma cachoeira que cai na praia. Pode??? Essa cena é encontrada no Julia Pfeiffer Burns State Park, Big Sur, Califórnia, Estados Unidos. Toda essa beleza foi intensificada pela luz de final de tarde!
Read More
Monday, 29 June 2015
Into Wayuu Territory
After spending the better part of two weeks between hotels and hostels, largely surrounded by other Europeans and Americans, we were ready to get into the wild. Nothing against our country men, we have enjoyed meeting and becoming friends with many of them, but we travel the way we do, staying away from populous areas, so that we are more likely to have meaningful experiences with locals, rather than people we just as easily could have encountered within a few miles of our childhood homes.
Riding by a Wayuu home
To say I was craving interaction with the locals is an understatement. I needed it. Somewhere between being robbed in Costa Rica and waking to the retching of a pommy in what should have been a magical jungle retreat above Minca, I had lost touch with the joy of travel. And having heard that my Mom was sick while we were in Cartagena, didn’t help. My heart wasn’t in it. My heart was split between wanting to continue the journey and wanting to go home for a break. But we hadn’t yet found a safe place to leave the bikes and so we had to continue. And if we were to continue, I was adamant that we were not going to stay in another hostel.
We were keen to see the flamingos south of Riohacha, so we headed to Camarones, where a few Wayuu and Afro Colombian villages are located in which you can eat, camp and visit the flamingos with the locals.
The Wayuu are a fiercely independent and proud people, never having succumbed to Spanish rule and to this day they remain largely autonomous from the Colombian government.
It seemed we had arrived past the season for flamingos, as the settlement we arrived at seemed to be deserted but for a few people. We were welcomed anyhow, told we could camp there and directed to a closed restaurant that would open just to serve us. A table and set of plastic chairs were dragged out of storage and placed in the middle of the sandy road for us. While we waited for our camarones (shrimp) and ensalada (salad), two local kiddos entertained us by climbing up palm trees and dribbling a homemade soccer ball in circles around Roel. Eventually, another pair of tourists appeared out of nowhere and enjoyed the same treatment a little farther down the “street.”
Chatting and playing with these kids was like food for my soul. It was exactly the experience I needed.
While we were waiting for our dinner (the ingredients for which had to be purchased somewhere else as our hostess took off on the back of a motorbike for about 20 minutes), there were a few power outages. The weather was fine, and judging from the way the children were counting, this was a common occurrence. We lent our hostess our flashlights while she was preparing our meal and suddenly, it seemed people began coming out of the woodwork. 5 more children, including a toddler, arrived. The mother of our hostess came out and kept an eye on the situation. And more locals began to pass by.
Shrimp and patacones. I enjoyed the shrimp, but I have to say I’m a little over friedeverythingelse.
I’m not sure if it was just because we had been so used to being in a cocoon of Westerners and Western-catering business, but we began to feel uneasy at some point during dinner. The kids had found another plastic chair and pulled it up to our table. When the lights went out for the third time, I felt the need to place a protective arm around the camera I had set on the table. A feeling I loathed but couldn’t ignore.
The kids spoke perfect Spanish as did our hostess, who it turned out, was their aunt. The grandmother spoke a few words of Spanish, but mostly tried to communicate with us in wayuunaiki, the language of the Wayuu people. At some point, she seemed to be trying to warn us about something, and was alternately asking us to buy her a soda. We concluded that maybe she wasn’t 100%, but then had our doubts about that when we asked if we could set up our tent in a spot we felt would be more private and shielded from the bright street light that had turned on again: Our hostess warned us that it would be better to camp where she directed as she could better protect us there. WHAT?
The older woman followed us and a crowd of children and more adults gathered to watch us set up our tent. We briefly considered leaving, but by now, it was well after dark and not knowing how far we were from Riohacha and what we would find there, we decided to take our chances where we were.
As she shooed away the group that had gathered, our hostess warned us to keep our belongings close to us and that if anything “happened” to yell really loudly and she would come to our rescue.
Her mother remained, staring at us for several minutes.
Not exactly a goodnight that made us feel comfortable.
At about 1am, we heard noises coming from the beach just next to the ocean. And a few minutes later, we heard a loud bang on the tin roof of the structure we were camped under. Roel got up to investigate and determined that it must be some local kids trying to scare us as there was a chunk of wood from a nearby pile on the roof.
Needless to say, getting up to pack up the tent at first light was a relief. And we were surprised that by the time Roel was out of the tent, we already had an audience of small children watching me pack up our home.
Packing up the tent with a little audience… she was fascinated as I deflated our beds.
Read More
Cold Beer is Overrated
About three weeks ago when we first pulled into San Pedro de Atacama after crossing the Salar de Uyuni, our refrigerator stopped working. Part of the reason we stayed in San Pedro for so long (other than work) was to get parts for the fridge mailed to us from Utah. While we were waiting, we […]
Read More
Ireland. Rock of Cashel, Ring of Kerry, and The Dingle!
From here we made for the Ferry dock for Irish Ferries. You check in at the kiosk and get a boarding card. The UK police check your passport before you board. To get on the ferry you actually cross a … Continue reading →
Read More
North Pole to Fairbanks
Eventually, the smoke caught up with us and we kept rolling north. All the way to the North Pole. Well, the town with that name, anyway. Years ago, someone bought this town and re-named it North Pole in an attempt to lure toy manufacturers. Well, that didn’t work, but the other businesses in town latched read more
Read More
Midnight Sun
So here we were in Fairbanks for the Summer Solstice, the longest day of the year. I had really been looking forward to this. But for weeks the sun has still been up when we went to bed, and up no matter what time we awoke, middle of the night or not. Last week, Jason read more
Read More
OEZBEKISTAN
NAAR OEZBEKISTAN
Uiteindelijk hebben we dan alle visa binnen om voorlopig door te kunnen reizen: Oezbekistan, Turkmenistan en vervolgens Iran. We nemen afscheid van alle bekenden in het hostel in Bishkek en gaan eindelijk, eindelijk weer eens echt op p…
Read More
Sunday, 28 June 2015
Alaska Highway
Depois de visitarmos Barkerville passamos a noite em Quesnel e no dia seguinte (25/06/15) seguimos até a Cidade de Chetwynd, a cerca de 1 hora de Dawson Creek. Apenas no dia 26/06/15 chegamos na Cidade de Dawson Creek, marco zero da Alaska Highway, que liga Dawson Creek a Fairbanks no Alasca e tem a extensão total de 2.395 quilômetros. Também conhecida como Alcan (Alaska-Canada) Highway, essa rodovia foi construída em 1942 por militares… Ler mais
Read More
Flowers & Other Beautiful Things
We’ve been traveling for almost 10 months, seems shorter than that at times but then Alaska seems a long time ago, even Mexico seems a life time ago. We’re still Continue Reading →
Read More
Cape Breton- the edge of the world.
This one of the places in the world where a person can feel very small. Everything is so large here. The cliffs are very tall in some places. The forest […]
Read More
Northwards … Etosha here we come!
I eased into consciousness, snuggled warmly under the duvet. The events of the previous day all but forgotten. Today, we could start on our holiday. Now, we would never recommend anyone to visit Namibia for 1 week. It is just too short to see very much, the distances are far and the driving can be …
Continue reading »
Read More
Getting back to North America
After nearly two years on the road, we have finally reached the end of our planned travel in South America. We could go on and on, I think, as far as riding this continent or moving on to others. There… Read More ›
Read More
Bine ați venit în România
Aangekomen bij de Roemeense grens vlakbij Durankulak vraagt de douane ambtenaar naar onze paspoorten. Hij zegt tegen zijn collega: Ollanda, en we zijn in 2 minuten de grens over en dan rijden we in Roemenië. We rijden vlot door naar onze camping net buiten Mangalia. Het is een mooie camping met schoon en fris sanitair, wel even lekker! Er staan verder alleen Roemenen op de camping, dus we zijn wel een bezienswaardigheid. De sfeer is gemoedelijk en we genieten van het heerlijke zonnetje. Na het avondeten maken we een mooie wandeling door het dorp en over het strand. Vanmorgen worden we al vroeg gewekt door een vliegtuig die diverse malen zo laag overvliegt dat hij de boomtoppen moet ontwijken! Hij heeft er nogal schik in. Wij zijn wakker en gaan op stap. Het is erg winderig en de zon schijnt. We gaan op weg naar Boekarest. Het landschap is Hollands, uitgestrekte velden met als verschil overal herders met kuddes schapen en geiten. Hoe meer we Boekarest naderen, hoe meer de temperatuur omlaag gaat en het weer slechter wordt. De camping ligt even buiten de stad, in sector 1 – dat klinkt nog wel erg communistisch. We zetten de tent op en lunchen even. De manager van de camping raadt af om met de bus naar het centrum te gaan, omdat het erg druk is op vrijdagmiddag. Bovendien zijn taxi’s hier heel goed betaalbaar. Dus we pakken de taxi de stad in en stappen uit bij het Parlementspaleis.We gaan vandaag het Parlementspaleis ofwel het voormalig paleis van Caucescu bezoeken. Het paleis is na het Pentagon het grootste gebouw ter wereld. Het is 270 bij 240 meter, 86 meter hoog en 92 diep. Het heeft 12 verdiepingen en 8 ondergrondse niveaus. Het paleis is gebouwd in opdracht van de Roemeense president Nicolae Caucescu. De bouw begon in 1984. Voor de bouw van het paleis en de bijbehorende Boulevard van de Eenheid werden een complete woonwijk (700 gezinnen), een stadion, kunsthistorische kerken, kloosters en synagogen afgebroken. Het gebouw is geheel van Roemeens bouwmateriaal gemaakt. Tijdens de bouw was nagenoeg de gehele Roemeense economie in dienst ervan. De complete productie van marmer in Roemenië was bestemd voor het paleis. Caucescu en zijn vrouw hebben de voltooiing van het paleis niet mee kunnen maken, ze werden na de Roemeense Revolutie geëxecuteerd in 1989. Sinds 1994 zetelt het parlement in dit gebouw.Binnen zijn er 2000 zalen en kamers. Caucescu was bang om vergiftigd te worden en daarom wilde hij geen airconditioning. Hij liet een natuurlijk systeem aanleggen. Ook was hij bang voor aanslagen en liet hij ondergrondse atoombunkers aanleggen, die als ontsnappingsroute een verbinding naar de ondergrondse metro hadden.Het terras op de hoogste verdieping is helaas gesloten, maar vanaf een lager terras is het uitzicht ook schitterend. We kijken uit over de Boulevard van de Eenheid, Caucescu wilde een boulevard zoals de Champs Elysees alleen dan breder en langer. Na anderhalf uur zit de rondleiding erop en wandelen we naar buiten. We zien een bushalte van de “hop on hop off bus”, dat lijkt ons wel wat. Nog even langs wat highlights rijden. Uiteindelijk staan we een uur te wachten voordat de bus komt, en blijkt dat ze maar één halte verdergaan. We zijn er klaar mee en houden een taxi aan om terug naar de camping te gaan. We hebben genoten van het paleis en de taxiritten door de stad. Genoeg input om een indruk te hebben van de allure van Boekarest!Vandaag rijden we naar Bran. Het vlakke landschap van gister zien we nu veranderen, we rijden richting de bergen (Karpaten). Ook de stijl van de huizen doet heel anders aan, beetje Oostenrijks. Er zijn lang geleden veel Saksen hier neergestreken en die invloed is goed zichtbaar. Nadat we boodschappen hebben gedaan, zoeken we een leuk plekje voor een koffiestop. Het is hier erg goedkoop, een cappuccino en een muntthee voor 1,35 euro. We rijden via Braslov, een moderne stad met een mooie historische kern. In Bran aangekomen blijkt het een enorme toeristische trekpleister en barst het van tentjes en kramen die hun spullen willen verkopen. Ook zitten vrouwen te handwerken. Waar zijn we? Bij het kasteel van Dracula, een belangrijk monument voor Roemenië en gelegen op een klif. Het is een behoorlijke klim om bij de voordeur te komen.Het kasteel is gebouwd in 1377. Het is een prachtig kasteel en zowel van buiten als van binnen erg sfeervol. Je zou er zo kunnen wonen. Het kasteel is generaties lang in koninklijke handen geweest. In het begin van de 20e eeuw was het kasteel het belangrijkste huis van Queen Mary, de Roemeense koningin. Het kasteel is voor het grootste deel ingericht met voorwerpen uit haar tijd. Het kasteel is in beslag genomen in 1948 door de communistische regering en in 2006 teruggegeven aan erfgenaam Dominic von Habsburg. Hij zette het kasteel te koop voor 80 miljoen euro. De familie besloot echter het kasteel niet te verkopen, maar open te stellen als een museum gewijd aan Dracula. Vlad Dracula was een berucht Roemeense krijgsheer, die het kasteel gebruikte als hoofdkwartier. Waarschijnlijk baseerde de Ier Bram Stoker in 1897 zijn roman Dracula op deze krijgsheer. Graaf Dracula is de bekende fictieve aristocratische vampier, er zijn veel films gemaakt naar aanleiding van de oorspronkelijke roman. Het is erg leuk om via geheime trappen, balkonnetjes en allerlei gangetjes door het kasteel te dwalen. Daarna rijden we door naar onze camping, aan een riviertje. Hij draagt de toepasselijke naam: Vampire. Het was een leuke dag en wat zal de nacht nog brengen in de buurt van Graaf Dracula. We hebben de nacht overleefd! We rijden terug naar Braslov via een bergweg. Erg mooi om de stad beneden te zien liggen. Het is zondagochtend en erg stil op straat, als we ook nog even door het oude centrum rijden.We hebben een suggestie voor een camping gekregen dicht bij de grens, in Timisoara. Dus daar rijden we vandaag heen. Het is mooi weer en we rijden weer door een heel ander gebied. Landelijker en armoediger. Veel paard en wagen, tractors, landbouwgrond. De huizen in de dorpjes waar we doorheen rijden zijn veelal gebouwd rond 1920 en nog steeds bewoonbaar. Soms staat er tussen de vervallen huisjes wel ineens een prachtige kerk. Dan begint het te regenen en het houdt niet meer op. We zijn inmiddels bij de camping, maar het trekt ons niet om de tent op te zetten. We besluiten om door te rijden naar Belgrado in Servië. Vlak voor de grens zet Eef nog even ons laatste Roemeense geld om in yoghurt, rollen mentos, shampoo en tandpasta: altijd handig! Bij de Roemeense grens vraagt de douanebeambte om onze autopapieren en om een vignet. Helaas hebben we geen vignet. Kennelijk hadden we dat aan de grens moeten kopen, toen we Roemenië binnenkwamen. Wat nu? De man wil ons een boete geven van 150 euro. En wij willen dat natuurlijk niet. Er staat inmiddels een lange rij auto’s achter ons. Nadat de man een paar keer vraagt wat Eef voor hem kan betekenen en zij op z’n Eef’s lief lachend haar onnozelste gezicht had opgezet, mochten we twintig minuten later doorrijden. Pffff.
La revedere România!
Voor meer foto’s zie map 14. Romania (in de Gallery).
Read More
Warm showers and sun, sidecarring along
Spent some time on Saturday checking the bikes out, more maintenance and of course getting organised for the great escape to the Outer Hebrides next Saturday (if the good people at Cali Macbrayne don’t strike again) A run down to the tea shop in Gullan…
Read More
Birch Lake
We had the bright idea of driving north until we were out of the smoke. We made it up to Birch Lake and the skies looked clear. It was another hot day and a clear lake for swimming, so we stopped to camp. This lake was nice, but the “camping” was just the parking lot read more
Read More
Getting High
Heather We were pretty stoked after the Galapagos and we’re excited to start exploring the Central Valley of Ecuador. Our […]
Read More
Labels:
Hiking,
jfdioverland,
Mindo,
Pasochoa,
pululahua,
Travel,
Volcano,
Waterfalls,
zip lining
The chaos of the rear bumper
This unit began as an original Vanagon bumper and a basic receiver hitch welded to the frame. Then we found an old-style GoWesty hitch mounted swing-away bumper. Finally, we added […]
Read More
Labels:
1985 Vanagon,
Bostig,
bumper,
chaos,
full time,
full timer,
gowesty,
saturn,
sup,
Trasharoo,
Uncategorized,
vanagon,
westfalia,
westy
Thailand: Land of Smiles and Friendliness. You sure about that?
25th June: Krabi “Would you like a coffee?” The custom officer politely asks as he takes the papers from our hands. “Coffee??!!” Chris and I answer in unison, with what can only appear, to an outsider, as utterly idiotic expressions. … Continue reading →
Read More
Saturday, 27 June 2015
Gekleurde bergen
Voordat we met Ton en Marijke beginnen aan een ’roadtrip’ door Chili en Argentinië, nemen we eerst even de tijd om op adem te komen. Peter en ik van onze inhaalrace op weg naar Santiago en Ton en Marijke van hun lange vlucht naar Chili. Op de camping net buiten Santiago waar we ons kamp hebben opgeslagen, nemen we uitgebreid te tijd om bij te praten. Eerst onder het genot van een kop koffie, maar voor we het weten is … →
Read More
Curiosidades de Los Angeles – EUA
Em nossa passagem por Los Angeles, registramos duas coisas super interessantes: – o restaurante que influenciou a história da comida no mundo; – uma simples placa, posicionada num simples morro, mas que representa tanto na história do cinema.
Read More
Borders and Moon Lake
Border day – back into the U.S. There was quite a bit of technology at the Alaskan border, but the agent just swiped our passports and said hello. Pretty simple. This part of Alaska is pretty swampy, so the mosquito issue is understandable. At least the birds are well-fed. We stocked up for read more
Read More
A Spring in the Steppe
The true heart of Kazakhstan can be found in its vast steppe land, at times stretching to an infinite horizon in every direction. The world’s ninth largest country, a third of Kazakhstan’s colossal land area is steppe, an indication of just how immense this landscape is. So common is the sight of eternal, flat plain that it is easy to take this beautiful habitat for granted and many exploring the natural wonders of the country bypass this glorious grassland and focus mainly on […]
Read More
Labels:
adventuring,
emma,
facts,
nature,
photography,
Thoughts,
World
Friday, 26 June 2015
Fortress of Louisbourg National Historic Site (and costumes!)
The Fortress of Louisbourg National Historic Site is possibly the second largest attraction on the Breton cape area of Nova Scotia (known as Cape Breton) and a fascinating archeology and anthropology […]
Read More
Ancient ruins and the sounds of the apocalypse
Sometimes we find ourselves standing in places which really remind us what an amazing journey we are on. In these moments we stop, we take a deep breath, we look at each other and agree that we are truly fortunate to be here. That the decision to quit our jobs, sell our stuff and move into […]
Read More
Labels:
ancient,
building,
buildings,
Cities,
dawn,
history,
Mayan,
museum,
ruins,
stone,
Temple of the Sun,
Teotihuacan
POSING DOGS…..
Trying to pose three dogs and a man is like herding cats. Or it is like………………. posing dogs.
Read More
Gorging in Georgia
Legend has it that wine was invented 8,000 years ago in Georgia, a small country which still produces over 100 million bottles of beautiful wine varieties every year. Whilst immersing ourselves in this important part of the country’s heritage, we felt it necessary to soak up the potent grape juice with some of Georgia’s delicious array of culinary specialities and these are some of our favourites. (function(jQuery) {function init() { wSlideshow.render({elementID:”739533000362992880 […]
Read More
Navajo
N’oubliez pas le general store d’Onyx, on y achète le meilleur jerky des USA, nous a écrit Grégoire. Et puis nous avons traversé l’époustouflant territoire des Navajos: prairies de bisons, falaises vermillon, Colorado River et Navajo Bridge.En écoutant Radmilla Cody et l’enfant qui parlent au début de la chanson, nous avons cru entendre des compatriotes des vallées retirées de Suisse Allemande. Est-ce le maillon manquant des récentes recherches qui ont trouvé une lointaine parenté, inexpliquée, entre l’ADN Navajo et celui des populations européennes? Pour nous, a dit Sam Begay, hataali ou praticien homme médecin Navajo, le Dineh, le peuple, les Navajos, le commencement n’existe pas. Nous avons toujours été là.Si cette analogie génétique devait s’avérer être le fruit du hasard, il n’en est rien de l’usage de la langue Navajo par les services secrets américains après la cuisante attaque de Pearl Harbor. Les japonais ont été complètement bernés. Peut-être que notre conseiller fédéral Didier Burkhalter pourrait proposer à Angela Merkel et à François Hollande de se téléphoner dorénavant en suisse allemand, pour que la NSA cesse de les écouter.En 1864, la cavalerie de l’Union a forcé les Navajos a quitter leur territoire ancestral, principalement situé en Arizona, pour les interner près de quatre ans dans des camps installés au Nouveau Mexique, à quelque cinq cents kilomètres. Il recouvrèrent ensuite une partie de leurs terres, mais en passant du statut d’internés en camp à celui de peuple mis en réserve. A l’instar des autres tribus indiennes, les Navajos ont du apprendre à vivre sous le joug des blancs. De ceux qui, aujourd’hui encore, apportent la démocratie par les armes, quand ils ne se targuent pas d’être au sommet d’une chimérique pyramide ethnique de l’humanité.Ce n’est pas un détail de l’histoire. Il reste aujourd’hui 310 réserves aux Etats-Unis et 550 tribus reconnues. S’ajoutent celles du Canada et des autres amériques. Il est aujourd’hui convenu d’admettre que le principe des réserves doit être drastiquement corrigé, pour mettre fin aux effets pervers qu’il engendre sur des communautés malades de sur-protectionnisme et bafouées dans leurs droits par les exploitants des richesses des sous-sols de leurs territoires.Heureusement pour les Navajos, ils forment une tribu qui semble avoir plutôt bien su faire valoir ses droits. Ils jouissent aujourd’hui de la réserve la plus étendue des Etats-Unis (60’000 km2), qui leur rapporte actuellement 50 millions de dollars par an pour l’exploitation des gisements de gaz, de pétrole et de divers minerais ainsi que pour celle de leurs forêts. Mais les Navajos n’ont pas terminé le combat et les 554 millions de dollars versés en 2014 par le gouvernement fédéral pour mettre fin au litige cinquantenaire relatif à l’exploitation de leurs ressources n’est pas encore la reconnaissance par l’Etat américain du génocide dont ils ont été les victimes.Pour les touristes insouciants que nous sommes, nous garderons égoïstement en mémoire les prairies de bisons, les forêts mélangées illuminées en bordure par les troncs blancs des bouleaux, les falaises vermillon sculptées par le vent, la verte rivière du Colorado charriant toute l’histoire des Navajos et de leur terre ainsi que l’imposant Navajo Bridge enjambant le Colorado, à la fois signe du passage incontournable entre le passé et le futur et instrument de communication nécessaire des Navajos.Sam Begay a encore dit des Dineh: “Lorsqu’ils regardent la terre, ils savent que nous sommes là, fragiles comme un morceau de terre.”.RT, à suivre…Bibliographie: Association Navajo France, Navajo Long Walk de Nancy M. Armstrong et Wikipedia.
Read More
Yukon Bear Crazy
A bear a day… is about what you can expect to see along the roadside up here. These guys are a lot cuter and less ferocious than you might expect. Since we’re viewing them from inside our bear-proof bus, we not too worried. They seem more interested in eating flowers than us. In desperate need read more
Read More
O melhor parque da Namíbia!
Depois de quase um mês na Namíbia, chegamos ao nosso destino principal: Parque Nacional Etosha, uma das reservas selvagens mais antigas do mundo! Dirigimos por quase uma hora até chegar ao primeiro “water hole”, mas a vista valeu a pena! Centenas de animais por todos os lados… As zebras esperam pacientemente pelos elefantes terminarem de …
Related posts:
10 coisas para fazer na Namíbia
Bem-vindos a Namíbia
Safari em familia no parque dos elefantes…
Read More
Dobre doshli v Bülgariya
Het binnenkomen van Bulgarije is wat minder makkelijk, dan bij eerdere grenzen. Het kost ons meer dan een half uur om langs de douane, de politie, de customs en de roadtax te komen. Vooral de customs is erg onvriendelijk en Co moet alles openmaken. No alcohol, no cigarettes Dan rijden we in Bulgarije, fantastisch hoor we voelen ons erg bevoorrecht dat we dit allemaal kunnen doen. De route gaat door een bosrijk gebied. De huizen zijn minder groot en mooi dan in Macedonië. We gaan het Rila klooster bezoeken, dat het mooiste klooster van Bulgarije moet zijn. Daar kunnen we ons iets bij voorstellen! Binnen mogen we helaas geen foto’s maken.Men noemt het ookwel “Het klooster met de zebrahuid”, vanwege de zebratinten van het bouwsel. Het interieur is versierd met 1200 fresco’s met Bijbelse taferelen. De Moeder Gods Ontslapeniskerk heeft ook prachtige schilderingen. Onze camping ligt 1,5 km verderop aan een riviertje dat enorm veel herrie maakt, heerlijk! We zitten op 1200 meter met zicht op de bergen. Wat wil een mens nog meer. Ons klokje in de tent staat nog op de tijd van Macedonië (daar is het 1 uur vroeger), dus we zijn voor ons doen laat op pad (9 uur). Wel heerlijk geslapen aan het beekje. We hadden het raam van de tent wat dichtgedaan, omdat het een stuk kouder was vannacht: 5 graden! Daardoor hadden we niet door dat het zonnetje al volop scheen. We rijden vandaag naar Sofia. Sofia is de hoofdstad van Bulgarije. Het valt ons erg tegen ten opzichte van Skopje. Grauw en grijs, geen gezellige terrasjes, zuurkijkende mensen, veel zigeuners en grote krottenwijken. Geen gezellige stad om rond te lopen, dus we vertrekken meteen richting Burgas. Burgas is een stadje aan de Zwarte Zee, dus we doorkruisen Bulgarije van West naar Oost. We rijden over een wat bredere weg vandaag. We hebben gelezen over de rozenvallei, wat erg mooi moet zijn. We komen inderdaad veel velden tegen met rozenstruiken, de rozen zijn helaas leeggeplukt om er rozenolie van te maken. 1 liter Bulgaarse rozenolie kost ruim 5000 euro en je hebt ongeveer 3 ton bloemen nodig om één liter olie te maken. We rijden langs velden paarse bloemen (het lijkt wel lavendel), zonnebloemen, wijngaarden en graanvelden, erg mooi. Dan komen we aan in Burgas en gaan we naar de zee. Het is een echte badplaats. Erg sfeervol, er zijn grote parken aangelegd pal naast het strand. We rijden een stukje door naar waar het wat rustiger is. We lopen het zwarte strand op en wat blijkt we staan ineens midden op een naturistenstrand. Co staat te praten met een man die wel een shirt aan heeft en heeft het dus niet meteen door. Opeens zegt hij “Eef we staan midden tussen de blote(p/r)ikken. Wij vriendelijk knikken, een foto maken van de Zwarte Zee en weer weg. Daarna naar de camping en lekker bijkomen van een vermoeiende dag. We staan op een beetje duistere camping, de eigenaar is aardig maar daar is ook alles mee gezegd. Liever niet douchen dan in deze douche! Als we de volgende dag willen wegrijden is het hek nog gesloten en de eigenaar nergens te vinden. Dan maar de route voor de komende dagen uitzoeken, nog niemand aanwezig. We kloppen op alle deuren en ramen en gaan dan maar ontbijten (wat we meestal onderweg doen). Dan ineens uit het niets is de eigenaar er en opent de gate. Wij zwaaien vriendelijk en hij buigt als een knipmes en wenst ons een goede reis. Onze eerste stop is het schiereiland genaamd Nessebar. Het is één van de oudste steden van Europa. De geschiedenis gaat eeuwen terug wat te zien is aan de restanten uit de Griekse tijd, Byzantijnse basilieken en de typische huizen uit de Renaissance, opgebouwd uit kalksteen en hout. Het geheel is autovrij. Het valt ons op dat vooral in de badplaatsen waar toeristen komen er veel aan wordt gedaan om het een goede en gezellige uitstraling te geven. Overal zie je mensen de straat aanvegen, er zijn veel mooie plantsoenen en bomen geplant. Buiten deze plaatsen is er natuur & landbouw. We zouden best graag wildkamperen maar het is niet makkelijk om daar een goede plek voor te vinden en campings zijn er vrijwel niet. Dan komen we aan in Varna, waar we even boodschappen doen. Het is een immense Carrefour, maar gek genoeg is op de groentenafdeling weer alleen aardappels, uien, kool en paprika te vinden. Als je nog niet creatief kon koken, dan leer je het hier wel! We besluiten om 5 kilometer voor de grens te stoppen en de camping op te zoeken die we op internet hebben gevonden. Het blijkt niet veel bijzonders. Net als de meeste campings die we bezochten in Bulgarije is het sanitair een oud betegeld varkenshokje en niet al te fris (overigens wel lekker heet water). We besluiten opnieuw internet te raadplegen en vinden een camping met goede referenties 15 kilometer over de grens in Roemenië. Dus wij rijden verder en passeren de grens van Bulgarije. Er is niemand in het grenshokje aanwezig en we rijden gewoon verder. Kennelijk is Bulgarije binnenkomen lastiger dan eruit gaan!
Sbogom Bülgariya!
Voor meer foto’s zie map 14. Bulgaria in de Gallery.
Read More
Not the start I anticipated
I stood forlornly gazing at the lone burgundy wheelie bag circling in front of me on the otherwise empty baggage carousel. A bag that unfortunately wasn’t mine. Sigh. Not exactly the start I had anticipated to our Namibian adventure. Sigh. Last time my bags were lost, it took the airline 5 days to reunite me …
Continue reading »
Read More
Thursday, 25 June 2015
Milepost – Alaska Travel Planner
Quando nós começamos o planejamento da viagem tivemos muita dificuldade para determinar o número de dias que levaríamos para subir de Vancouver/Canadá até o Alasca. Também sofremos bastante para traçar uma rota, apesar dos poucos caminhos que levam até o Alasca. Os guias de viagem (lonely planet, michelin etc.) são ótimos para quem viaja de mochila ou do ponto A para o ponto B de avião, mas não servem para viajantes como… Ler mais
Read More
South Wales
We are on our way to Cardiff Wales today, but we made a stop in the famous city of Bath and to the Castle at Caerphilly on the way. Bath is where the rich and famous have come to relax … Continue reading →
Read More
Nova Scotia, additional thoughts as we cross to Cape Breton.
We said goodbye to friends in middle Nova Scotia with some sadness. These two guys had a great day of working on their VWs together and spent a few days […]
Read More
Bocas del Toro, la vida en el Caribe
Desde Boquete tomamos la ruta rumbo al Caribe. Las semanas disfrutando el fresco de la montaña se terminaron para reemplazarlas por un poco de calor, humedad y un paisaje paradisíaco. Pero la llegada a las islas de Bocas del Toro se hizo esperar. Primero llegamos a Changuinola, una de las ciudades que está en el…
Read More
Back to Buenos Aires – the Mothers of the Plaza de Mayo
Heading back to Buenos Aires presents a choice: either take the ferry which is shorter and faster and more money, or ride north and cross over the Rio Parana at Fray Bentos which means an extra 600 km and a… Read More ›
Read More
Labels:
Adventure,
broken,
Buenos Aires,
chain,
children,
Dirty War,
grief,
grieve,
highway,
kidnap,
loss,
Madres de la Plaza de Mayo,
march,
missing,
murder,
Overland,
overlander
Cariboo Gold Rush
Após passarmos a noite em Williams Lake seguimos na manhã seguinte (24/06/15) pela Highway 97 sentido norte. Nós havíamos planejado inicialmente seguir direto até a cidade de Prince George, mas fizemos um desvio para visitar a cidade de Barkerville, situada a cerca de 80 quilômetros da Highway 97. No seu auge, Barkerville foi a maior cidade ao norte de San Francisco e a oeste de Chicago. Essa cidade foi fundada em… Ler mais
Read More
Auf den Spuren von Elvis und Co: Graceland, Memphis, Nashville
Kilometerstand Abfahrt: New Orleans, Louisiana (USA): 34.155 km Ankunft: Nashville, (USA): 35.192 km Gesamtetappe: 1.037 km Wir setzten unsere Music-Route in Memphis fort. Der Campingplatz lag etwas südlich von der Innenstadt in Graceland. Ja, Graceland … Weiterlesen
Read More
Wednesday, 24 June 2015
Hola Colombia, Hola South America!
13 of April… We got up early. It wasn’t hard…. Somehow our luxurious camping spot outside the 24hr Super99 supermarket (neon lights, lots of people, 30 degree heat all night) didn’t give us the sleep we were hoping for. But we were also excited. 13 April = ferry day! So we headed to the dock just hoping that the ferry would depart. We joined about 20 other cars in a fun-filled 12hours of waiting, form-filling, chatting, doodling and more waiting until it was finally time to board the HUGE ferry (no wonder it was going our of business). The collective sigh of relief from the 40 roadtrippers who had many a sleepless night and aimless conversation about whether they would make it or not, was audible from Colombia as the ferry set sail.
Tiny Pepe and friends with a BIG boat
The sail was a fairly unadventurous affair and 20 hours later, we were in Colombia! But, we arrived late in the evening and a bit of a border cafuffle meant we couldn’t leave the parking lot of the port so our first night in Colombia was spent in style… Parked outside the port everyone dutifully raided their van liquor cabinet and we all spent the night merrily drinking rum and tequila with our new ferry-companions. Hola Colombia!
We awoke to: a bit of a gypsy camp (some of our ferry companions didn’t have campers so pitched their tents in the parking lot, much to the amusement of the local port workers in the morning), relentless heat and a few sore heads. So off we went to explore Cartegena.
This part of Colombia, its fair to say was a little agonizing – there is SO much to see in Colombia but we only had a month and the distances were huge and with roads often close vertical, so we were racked with indecision disappointed that we just could not tick every box. On top of this (yes, we know we’re not exactly tugging at your heartstrings yet), it was just so so hot and, although we really wanted to explore the North Coast of Colombia, we were just bloody hot (Oh the hardships of travelling) and we were quite keen on heading South for the cool mountain air. So this first week, we were a little bugged by indecision.
Cartagena
One place we knew we wanted to see was Cartagena with its famed colonial architecture and buzzing atmosphere. It really is incredible with its walled city and not just one street but streets upon streets of colourful colonial architecture. It is deservedly, one of Colombia’s most popular tourist destinations which adds to its buzziness but also means its packed with tourists and very expensive. After seeing the $6 price tag on beers, we made a hurried exit from the walled city and instead enjoyed the more sketchy Getsemani area of town which is much cheaper and more local. We loved hanging out in the huge square in the beautiful evening light, drinking cheap beers from the corner mini market, eating crazy Colombian street food (burger packed with just about everything you can imagine) and watching all the people go by, playing football and chatting in the warm night air.
Getsemeni area by night
Still racked with indecision, we decided the only thing for it would be to visit a friend and get her to help us make our minds up. And so it was, we went to Santa Marta (or just outside in Taganga) to visit a Saffa friend of Bridget’s who’d settled there. Santa Marta is a lovely busy seaside town but for us, it wasn’t really about the sights but about some hellos and some goodbyes. Hello to Jacqui and her husband Diego living in Santa Marta and goodbye to our Argentine friends, Nati and Lucas, who we had braved many an ugly camping spot with, and who were heading home via Venezuela. This resulted in some great catch-ups, one on the port of Santa Marta at sunset drinking tea and eating Jacqui’s home-baked goodies, another with Jacqui and Diego at their house and then another eating van-made pizzas from chefs Nati and Lucas enjoyed by us as well as Vincent and Sidonie sitting on the street outside Nati and Lucas’ van enjoying the warm evening air speaking progressively worse Spanish as more beers were drunk.
We had thought our friends might be able to solve our indecision but in the end, they only added a few more ideas, Such is Colombia! So, we decided to go with our gut and get out of the heat, stopping only briefly at Tayrona national park for a last bit of beach time. Tayrona is a beautiful park with white beaches strewn with granite boulders and a rough blue Carribean sea (so rough, they made us store our surfboards at the park entrance even though we had no intention of surfing in such awful conditions). We walked along the beach stopping for some delicious chocolate bread along the way (apparently the only place in Colombia which does this, which is a great shame as it was deliiiiicious!) and taking a snooze on the beach. The surroundings were incredible but we had officially reached the end of our tolerance for hot weather (Bridget NEVER thoughts she’d say that after 7 years living in London) so we stayed only the one night which we spent eating excellent noodles amongst even-more-excellent company – Sidonie and Vincent, our favourite Frenchies. We chatted the night away, spotted some singing toucans before sunset and some fireflies after.
The lovely Sidonie and Vincent
One overnight stop at an $8 roadside motel (you can just imagine what that was like) + many long winding passes (distance is not a measure of driving time in Colombia) and we were sitting at the table of the saints (well, the town is called table of the saints -Mesa de los Santos), a huge flat plateau looking down on the valleys below. And it really was quite heavenly, sunny in the day, cool at night, clear blue skies and just about as much climbing terrain as one could wish for at La Mojarra crag. Our climbing, after another long break was dismal, but the place was beautiful and we were lucky enough to be sharing it with a group of professional climbers (Katie Lambert and Mason Earl) who were filming there for a few weeks. The place we stayed, Refugio la Roca, had some beautiful architecture, desert gardens and the most spectacular and peaceful yoga room overlooking the canyon. We can’t overstate just how beautiful & peaceful place it is and we were inspired by the two young Colombian owners who had made a reality of their unique vision. We had lots of fun climbing, chatting, eating amazing fruit (it was the end of the mango season and we managed to pick up 3kg of mangoes, 2 kg avocado, bunch of bananas, passion fruit and oranges for $8) and watching the pros as the floated up the wall with ease. It was kind of comforting that they seem to struggle from the same fears that we do as we watched and listed to comments like ‘Ooh, this section is a bit scary’ or ‘There’s just nothing to hold on to’ or ‘Just shut up and stop giving advice’. A relief to see that we’re not the only ones saying these things! We wanted to stay forever but Colombia is big and there is plenty to see so we headed for the capital.
The pro – Katie Lambert
And, the not-so-pro
Refugio la Roca at La Mojarra. Yoga room, top right with the glass.
On the way to Bogota, we stopped at the beautiful town of Villa de Leyva, a small colonial town with white buildings and terracotta roofs and a beautiful square where we watched a thunder storm in the distance over the cathedral (there always seem to be thunderstorms in the distance in Colombia). Unfortunately, the city which buzzes on the weekend was a bit quiet (read: completely dead) on a Monday night but it was beautiful nonetheless and situated in the most gorgeous valley. One of the tourist attractions of the area was ‘El fossil’ – yes a fossil of a 10,000,000 (or something) year old something-osaurus which has been left in situ and a museum built around it. I’m not sure we felt ‘the powerful dinosaur energy’ around it, as promised by a circus performer we met in our hostel but it was pretty cool as fossils go.
Thunderstorm in the distance from Villa de Leyva
We don’t usually visit capital cities – they’re usually stressful, accident territory but we have a friend who lives there who, is incredibly generous (in a country of already extremely generous people) who gave us his flat and a parking spot for a few days to explore.
Bogotá street art
Gold Museum
Botero museum
Rafa and friends – thank you!
We weren’t expecting anything amazing but we actually really liked Bogota with its vibey atmosphere, museums, coffee, amazing street art and of course, some friends. We walked around a lot, eating delicious guava-filled croissants (Bridget was addicted for a while) enjoying the hussle bussle. The gold museum was a particular highlight and provided a fascinating history of gold in the region which was important to indigenous cultures long before the Spanish arrived but, interestingly, was not seen to be valuable, rather just decorative. We also took a trip up the teleferico to the mountains surrounding the city for beautiful views, gardens and humming birds. We also took a trip out to the cathedral built in the disused salt mines on the outskirts of Bogotá which is a great example of Colombian’s creativity and really was quite other-worldly. You can’t quite get a sense of scale from the pictures but it really was huge (our guide dutifully informed us that the main cross is ‘the largest cross made of salt and situated underground in the world’ – we weren’t really aware that there were many other underground salt crosses or indeed, any crosses made of salt at all but there you have it folks, the largest underground salt cross in the world for your next pub quiz).
We bid farewell to Rapha after 2 really great days in Bogotá and couldn’t have been more thankful to him for the generosity.
But generosity, openness and an innate desire to help is something we found in abundance in Colombia, and not just from friends. We had countless interactions with people coming up for a chat to ask about the car, about us, about why we were here and welcoming us to their country – from the guy who came up to us on his scooter and tapped on our window (whilst driving) and proceeded to have a chat over the next three sets of traffic lights; to the people in the supermarket parking lot taking pictures of our car, one thing we knew for sure – after only 2 weeks in Colombia, it is the country of the craziest drivers but the friendliest people in the world.
Afternoon Street Scene – Cartagena
Scruffy, colourful but very stylish – Cartagena
Street fruit vendor – Cartagena
Vibey Getsemani neighbourhood, Cartegna.
Burger cart Getsemani neighbourhood, Cartegna.
Plaza Trinidad Getsemani, Cartegena.
Plaza Trinidad Getsemani, Cartegena.
Plaza Trinidad Getsemani, Cartegena.
Taganga, Caribbean Coast
Parque Nacional Tayrona – Colombia
Parque Nacional Tayrona – Colombia
Choclate bread bakery inside Parque Nacional Tayrona
Choclate bread bakery inside Parque Nacional Tayrona
Beachside snoozing Parque Nacional Tayrona
Parque Nacional Tayrona
Our favourite frenchies -Sidney & Vincent – and their ’85 Type 2 VW Bus.
Pepe really is the pot of gold at the end of the rainbow.
Refugio la Roca at sunrise – the setting, architecture, vision and ethos is inspiring.
La Mojarra Crag – Colombia
Pro climber Katie Lambert on a crazy overhanging route
View over the valley from Refugio la Roca
We want a great dane!! They fit perfectly in pepe.
Ultimate roadside shopping – 10 Mangoes + 10 Avocados + Bunch of Bananitos for under $6
Post yoga in the stunning yoga room Refugio la Roca
Unkown in the middle of a beautiful but gnarly route – La Mojarra crag
Main building of Refugio la Roca
There is some beautiful and creative architecture in this part of Colombia
Pepe taking a breather after another long moutain pass
One of Colombia colonial jewels, Villa de Leyva, by night.
We saw some amazing lightening in the highlands Colombia – Villa de Leyva
Main square of Villa de Leyva
Desert Garden – this whole area is arid mountain desert.
Road works, Colombian style.
Golden Conch, Gold Museum Bogota. Easily the best Museum we have visited so far.
Bogota
Street scenes Bogota
Street scenes Bogota
The Colombian know how to do a mean soup
Botero Musuem
Botero Musuem
Salt Cathederal
Read More
Hogar Fundación UMA en Caracas
Los kilómetros siguen rodando y rodando… Luego de un reencuentro con amigos muy queridos en Puerto la Cruz la expedición llegó finalmente a la capital bolivariana. Aquí Camilo de la productora Cuer2Films nos ayudó a organizar un encuentro en el hogar de la FUNDACIÓN UMA. Les dejo unas fotos y un abrazo gigante!
Read More
Hogar Aldeas SOS en Maracaibo, Venezuela
Uno de los encuentros con el castillo inflable de los más bonitos que viví desde que comenzó la Expedición. Una tarde con música, risas, juegos, salsa y piruetas al estílo cirque du solei en el hogar de Aldeas Infantiles SOS Maracaibo, Venezuela.
Read More
Dia del Padre en el Hogar Divino Niño Panamá
“EL DÍA DEL PADRE” si bien puede ser un momento mágico para compartir con alegría el vínculo padre-hijo, también puede ser una fecha sensible para los niños que no tienen la suerte de pasar este día festejando junto a su papa. Por eso fuimos al Hogar Niño Divino en la ciudad de Panamá y gracias
Leer Más
Read More
DobredoJde vo MakedoniJa
We passeren pas laat de grens. Het gaat heel soepel, dat we uit Zuid Afrika komen opent vele deuren. Zelfs de mijnheer van Customs maakt een gezellig praatje.Het is 8 uur en nog anderhalf uur te gaan tot aan de camping. We hebben één geluk: door het tijdsverschil winnen we 1 uur. We komen aan voor het donker en de eigenaar Rino begroet ons allerhartelijkst, geeft ons beiden een hand en nodigt ons uit voor een drankje als we klaar zijn met de tent opzetten. We kiezen een plekje aan de rand van het meer van Ohrid. Net als we onze tent op willen zetten, komen er 4 mensen uit een caravan stappen en ons begroeten. Ze zijn heel enthousiast over onze wagen en reis, en hebben zelf ook veel verhalen te vertellen. Een uur later bouwen we alsnog onze tent op en genieten van ons welkomdrankje en hapje. Daarna vlug naar bed na een pittige dag rijden, maar wel genoten van de natuur die hier echt overweldigend is. We horen over het water het geluid van het avondgebed van de moskee in Struga. Als we de volgende dag zitten te ontbijten, komt Rino ons een kopje koffie (en thee) brengen. Zo aardig! Daarna lopen we gezellig door het dorp: 4 straten met wat huizen en een minaret. We hebben wat groenten nodig maar daar zijn ze hier niet zo van. We scoren een kool en wat tomaten bij het winkeltje naast de moskee. We doen de was en zitten daarna heerlijk bij het meer. Hier blijven we nog een dagje staan!Inmiddels is het maandag en gaan we weer verder. Gister hadden we voor het eerst een dag met veel regen, dus heerlijk lang uitgeslapen en veel in de auto doorgebracht. Van onze buurman mochten we eten onder zijn luifel, dat was wel even handig! Nu schijnt alweer vroeg de zon en we verlaten ons schitterende plekje. Via Struga rijden we naar Ohrid. Ohrid was vroeger de plaats waar welgestelde Joegoslaven een huis hadden en het begint weer wat van die allure terug te krijgen. We hebben de GPS ingesteld op een kerkje dat aan het water ligt, genaamd Sveti Jovan Kaneo. Helaas begrijpt onze GPS soms niet dat de wegen met onze auto niet smaller dan zo’n 2.40 meter moeten zijn en dat trappen ook niet makkelijk zijn. Eef stapt uit om Co door de smalle straatjes te dirigeren en uiteindelijk komen door de stuurmanskunst van Co weer op een wat grotere weg. Pfff, wel even pittig. We besluiten de auto te parkeren en lopend naar het kerkje te gaan We lopen door de oude stad wat erg sfeervol is met veel restaurantjes. Het kerkje ligt inderdaad erg mooi. Aan de overkant zien we het fort Samuel. Dan rijden we een binnendoor route naar Skopje. We komen door veel dorpjes en zien de één na de andere moskee, de één nog mooier dan de andere. Toch komt de bevolking niet erg islamitisch over. In de dorpjes dragen oudere vrouwen wel een hoofddoek maar de jonge mensen in de steden zijn gekleed als in een willekeurige Westerse stad. Onderweg zien we een leuk restaurantje waar we even koffiedrinken, 180 dinar voor een cappuccino, groene thee en een stuk cheesecake is te overzien (1 euro=60 dinar). We genieten van de route. Eef haalt even een brood bij een lokaal winkeltje en op haar vraag of ze met euro’s mag betalen, gebaart de man dat ze het brood zo mee mag nemen. Na een picknick komen we aan in Skopje. We parkeren in het centrum waar we direct welkom worden geheten door een man. Er staan allemaal tentjes en spandoeken, maar we komen er niet achter waarom. Naast onze auto is het monument voor alle gevallenen in de oorlog. We lopen onder de boog door naar het Macedonië plein waar het bekende beeld staat van de strijder op z’n paard. Het plein is het belangrijkste plein en heeft een oppervlakte van 18.500 m2. Iets verderop ligt de Stenen Brug. Deze brug is oorspronkelijk gebouwd in de 15e eeuw en bijzonder is dat de brug door de eeuwen heen vele aanslagen en natuurrampen heeft overleefd. Hier vlakbij zijn ook de Ministeries. De Macedoniers zijn gek op beelden, overal waar je kijkt staan beelden. Moeder Theresa is in Skopje in 1910 geboren en woonde hier voordat ze naar Calcutta werd uitgezonden. Een bezoek aan Skopje is niet compleet zonder een bezoek aan het memorial house dat voor haar opgericht is. Terug bij de auto besluiten we nog een kerkje (Sveti Spas) te bezoeken dat wat verder buiten het centrum ligt. De kerk is gebouwd in de 19e eeuw, in de eeuwen hierna werden prachtige wandschilderingen aangebracht. Een deel van deze schilderingen werden pas ontdekt tijdens de laatste restauratie. We worden rondgeleid door een aardige mijnheer die alleen Macedonisch spreekt. Vlakbij is ook een supermarkt, waar we met euro’s kunnen betalen dus we shoppen even lekker! Het vlees kopen we bij een slager Bij Skopje is één camping, naast een hotel. Makkelijk te vinden en als we eraan komen staat er 1 caravan terwijl er 70 plekken zijn. Macedonië is nog niet echt een vakantieland. Net als in Albanië doen ze wel hun best, maar de sanitaire voorzieningen zijn overal zeer beperkt. We zagen onderweg regelmatig Albanese vlaggen wapperen, er wonen hier namelijk een miljoen Albanezen!Vandaag rijden we richting Bulgarije. Onze landkaart geeft maar weinig wegen aan dus we zijn afhankelijk van de GPS. En de GPS stuurt ons een zeer landelijke route. Soms moeten we stoppen voor een tractor. Ze doen hier zelfs op de tractor boodschappen.Tot onze verbazing zijn er veel rijstvelden in Macedonië. Dat associëren wij toch meer met Azië. Tegen 12 uur komen we aan bij de grens en verlaten we Macedonië. Eef geeft onze laatste Macedonische geld aan een mannetje dat langskomt. Zbogum MakedoniJa!Voor meer foto’s zie map 13. Macedonia in de Gallery.
Read More
Subscribe to:
Posts (Atom)