Namibië is wat natuurschoon betreft een bijzonder en bijna ongelofelijk prachtig land. Wat we een klein beetje missen is de kakofonie van West-Afrika, de kleurrijke markten, de mensen en de glimlach. Na twee maanden natuurschoon rijden we naar MataMata. Het is de grensplaats tussen Namibië en Zuid-Afrika én de toegangspoort voor het Kgalakgadi transfrontier NP. We hebben niets gereserveerd en hebben nu pech, de camping in het centrale deel van het park en in de richting van Botswana zit voorlopig vol. Het plan om het park tot in Botswana in te rijden moeten we laten vallen en kamperen de verplichte twee nachten op camping ‘twee rivieren’ aan de rand van het park aan Zuid-Afrikaanse zijde. We rijden kilometers door het park over de rode zandduinen en langs de waterpunten. Het is mooi, we genieten weer van de grote kuddes antilopen, wildebeesten, struisvogels en de roofvogels, helaas zien we de grote roofdieren deze keer niet. Bij de uitgang van het park is ook de douane en de immigratie. Er hangt een grote poster met aanwijzingen voor het voorkomen van Ebola en voordat we het visum in het paspoort gestempeld krijgen moeten we een gezondheidsverklaring invullen….nee, we hebben geen koorts en grieperig zijn we ook niet en dan…. zijn we in de provincie Noordkaap in Zuid-Afrika.
Omdat er zoveel verhalen rondgaan over de (on)veiligheid gaan we eerst een paar dagen naar de camping in het stadje Upington. Het is de eerste camping sinds Kamanjab, het is er mooi groen, er is een groot zwembad en een apenkolonie van meer dan honderd apen. We slapen heerlijk maar worden om half zes wakker van gebonk op het dak van de auto. We doen het gordijntje open en kijken recht in drie apenbekkies…ze schrikken zich rot. We gaan naar buiten en zien de jonge apen vanuit de bomen op het plastic zeil van de reservebanden springen, het werkt als een trampoline. Het is een grappig gezicht maar het zijn er wel héél veel. Ze springen ook op de zonnepanelen en schijten de hele boel onder. Peter gaat er met de waterslang op af en probeert de apen van de auto af te spuiten maar dat vinden ze helemaal een leuk spelletje. Ik probeer ondertussen wat foto’s te maken; het helpt…. de apen zijn doodsbang voor de camera en vijf minuten later…geen apen meer maar ook geen foto’s. Het wordt druk op de camping, er wordt een vrijgezellenfeest gehouden, de autoradio’s staan voluit te blèren en de afvalcontainers puilen uit van de lege drankflessen. Elk kwartier rijdt er een óf een politieauto, óf een ‘security’-auto óf een auto van de ‘wetshandhaving’ over het terrein. Geen idee wat ze precies handhaven. We praten samen over de route die voor ons ligt en of we nu wel of niet gaan wildkamperen…we gaan richting de kust en gaan wildkamperen.
In een paar dagen rijden we via Brandvlei, Calvinia en Clanwilliam naar het dorpje Elandsbaai aan de kust. De weg is prima maar wel rijden we langs honderden kilometers hekken. Iedere avond zoeken we een plekje…we gaan van de grote weg af en kamperen dan in het ‘veld’…heerlijk rustig. Er gaat geen dag voorbij zonder dat we elkaar aankijken en zeggen…wat is het toch een prachtig land. Van de rode Kalahari duinen gaat het landschap over in wijngaarden in de omgeving van Upington, fijnbos in Calvina en velden rooibosthee in Clanwilliam. Elandsbaai is maar een minidorpje maar wel een met een prachtig strand. Twee politiemannen komen een kijkje nemen, ze vinden het wat zo’n auto in hun dorp…blijf….zolang je wilt en alweer slapen we heerlijk en voelen ons veilig. In het dorpje ‘Dwarskersbos’ ook aan de kust hebben we de deur nog niet open of vier jongetjes stormen naar binnen. Ze zijn twee, vier, zes en acht jaar en beginnen direct te ratelen, kletsen de oren van ons hoofd. Wij vinden het gezellig. De ouders komen na tien minuten wat verlegen vragen of ze lastig zijn…en kamperen…hartstikke veilig hier. Langebaan, aan de kust, grenzend aan het Westcoast national park ligt tweehonderd kilometer ten noorden van Kaapstad en veel Capetonians hebben er een tweede huis. Terwijl we kamperen in de straten van Langebaan krijgen we weer veel aanloop van vriendelijke mensen. Het is hier niet te vergelijken met het Afrika van de afgelopen maanden. We zien een ontwikkeld en modern land ….de asfaltwegen, de supermarkten, de prachtige huizen, hotels en restaurants. Zelfs sommigen sloppenwijken zie je veranderen van een opeenhoping golfplaten krotten in keurige rijen met stenen huisjes. Er staan overal afvalcontainers en er is in ieder dorp een vuilnisophaaldienst en een buurtwacht. We maken een mooie wandeling door het nationale park en staan dan voor een keuze….rechtstreeks naar Kaapstad óf via een omweg…
Ruim zeven maanden geleden hebben we in Marrakesh en door tragische omstandigheden een Nederlander leren kennen: Alger. Bij het afscheid toen zei de man; wanneer jullie aankomen in Zuid-Afrika ga dan even langs bij Ria en Wim en doe hen de groeten van me. We denken met regelmaat terug aan dat moment in Marokko. Kaapstad lonkt maar we rijden landinwaarts richting Montagu aan de route 62. Het is een prachtige bergachtige, groene route. We maken een tussenstop in Worcester en Robertson, bekijken de historische panden en wandelen door straten gevuld met de in bloei staande Jacaranda-bomen. Ook Montagu is een prachtig dorpje, omringd door bergen en wijngaarden. We kloppen onaangekondigd aan bij het huis van Ria en Wim en niet veel later zitten aan een ‘bakkie’. Ze zijn 74 en 68 jaar en wonen al veertien jaar in Montagu….om nooit weer weg te gaan…in dit dorp willen we oud worden…en ondertussen krijgen we van Ria veel toeristische tips.
Na de eerste kennismaking horen we verhalen over eerdere reizen en hun allereerste reis naar Afrika 27 jaar geleden. Dat was een groepsreis laat Wim weten…hé dat klinkt bekend!…over land van Amsterdam naar Kenia en in een Mercedes vrachtwagen…hé, dat klinkt ook bekend….enne zo gaat Wim verder….die gast die het organiseerde ging zelf niet mee…had net een eerste kindje gekregen….nou ja dat klinkt wel héél bekend. Zevenentwintig jaar geleden hebben wij een groepsreis naar Afrika georganiseerd…over land van Amsterdam naar Kenia in een Mercedes vrachtwagen. Het was de tweede door ons georganiseerde reis. Zelf zijn we toen vanwege de geboorte van onze eerste kindje niet mee gegaan. Aan het eind van de reis is Peter samen met vriend Falco naar Kenia gevlogen en heeft de vrachtwagen in Zaïre verkocht.…En dan nu zitten we aan de koffie in Zuid-Afrika met twee deelnemers van die door ons georganiseerde reis van 27 jaar geleden. Wat een bizar toeval en wat een kleine wereld.
En dan op naar Kaapstad, campings zijn er alleen op 20 km of meer buiten het centrum maar gelukkig kennen we de stad een beetje. Vijf jaar geleden werkte dochter Anne, de baby van 27 jaar geleden, een jaar in Kaapstad en zijn wij onze reis hier min of meer begonnen. Drie maanden en alleen Zuid-Afrika in een huurauto. Nu vijf jaar later rijden we in onze vrachtwagen, na een reis van ruim zeven maanden via West-Afrika, de stad binnen. In de wijk ‘Seapoint’ vinden we in een rustige straat tussen de boulevard en de winkelstraat een mooie parkeerplek. Het weer is prachtig…strak blauw en 27 graden en het eerste deel van de reis door Afrika zit er bijna op.
Read More
No comments:
Post a Comment